Recensie Jeff Wayne’s Musical version of the War of the Worlds

Jeff Wayne’s musical version of War of the Worlds was weer een mooi voorbeeld van een voorstelling die alles en niets tegelijkertijd is. Het is geen musical want er wordt bitter weinig in gezongen, de personages krijgen te weinig body, en er wordt te weinig geacteerd. De enigen die min of meer iets in hun personage leggen zijn Liz McClarnon die we kennen van Atomic Kitten, hier in de rol van Beth en jawel ons jeugdidool Jason Donovan in de rol van de soldaat. Qua vertelstructuur voelen we nauwelijks een spanningsboog aanwezig en de effectjes met vuur en pyro zijn al gauw uitgewerkt.

War of The Worlds is een conceptalbum van Jeff Wayne dat ie in 1978 uitbracht naar Herbert George Wells’ roman over de invasie van buitenaardse wezens van Mars die mensen levend komen flamberen met een hittestraal, terwijl ze werken aan zeer grote oorlogsmachines. Later vinden ze een machine uit zodat ze het bloed kunnen uitzuigen uit bewusteloze mensen. Alles speelt zich af in Groot Brittanië waar de indringers steeds meer terrein winnen en uiteindelijk ook Londen herschapen tot een grote chaos. Mensen worden geëvacueerd met onder andere het marineschip HMS Thunder Child. Al kan het 2 machines neerhalen, toch kan het niet op tegen het buitenaards geweld en zal zinken. De aarde wordt ondertussen steeds meer overwoekerd door een rood onkruid. Een geestelijke verliest alle hoop en ziet de invasie als een teken van de duivel terwijl Beth (Liz McClarnon) blijft geloven. “There must be something worth living for” zingt ze in “The Spirit of Man” op een zeer lieflijke manier.

De soldaat weet dat ze niet kunnen winnen van de Martians. “We moeten vechten om te overleven” zingt Jason Donovan in “Brave new World”. Hij stelt voor om een nieuwe wereld te creëren onder de grond, want daar zullen ze veilig zijn. Donovan weet te overtuigen, zingt zeer bevlogen en gaat vlekkeloos over in kopstem wanneer hij “We start all over again” zingt. Uiteindelijk sterven de buitenaardse indringers door aardse bacterieën waartegen ze niet bestand zijn. We zien zwart wit beelden van Londen en blije inwoners in traditionele kledij. Maar de dreiging blijft bestaan wanneer een man van de NASA op mysterieuze wijze contact verliest met de robotwagentjes die op Mars wetenschappelijk onderzoek verrichten. Groene stralen verschijnen op de schermen met elektrosound van 3 paar dalende tonen. Een hittestraal wordt op hem afgevuurd. En weg is hij. De 10  muzikanten van de Black Smoke Band, het 36-koppige symfonische ULLAdubULLA Strings, de cast en Jeff Wayne nemen afscheid na een voorstelling die twee keer 50 minuten duurde.

Deze voorstelling draait vooral rond het bekende hoofdthema van Wayne dat we meerdere malen horen. De productie laat echter enkele kansen liggen: waarom kwam men niet op het idee om strijkers of bandleden door de neergedaalde oorlogsmachine neer te laten knallen? Of waarom niet het orkest doen wegrennen of flitsen nadat die NASA-man op het einde ook zijn verdwijntruc kent?  Al bij al werd het dus een veel te passieve voorstelling, omdat bijna het ganse verhaal verteld werd door een verteller (Richard Burton) via een hologram. Daarmee blijft de productie wel trouw aan het boek, maar een voorstelling op de planken heeft iets meer actie en spanning nodig en muzikale variaties nodig om ons te blijven boeien.

< Bert Hertogs >