Recensie The Golden Years met oa Steve Harley en Cockney Rebel, Smokie, The Sweet, The Hollies, ea

Steve Harley & Cockney Rebel traden voor het eerst op in het Sportpaleis tijdens de Golden Years dit jaar en de band leverde al meteen zijn visitekaartje af.  3 Gitaristen, 1 bassist, 1 violist, 1 backing vocal, 1 toetsenist en een drummer zorgden voor een piekfijne sound. Steve Harley himself legde veel gevoel in zijn zang zoals in een zeer doorleefde versie van “A Friend for Life” waar een dwarsfluitspeelster het geheel nog rijker maakte. Veruit kon dit gezelschap de mooiste muzikale waaier voorleggen na een show van bijna 4 uur oldies met als ultiem en eenzaam muzikaal hoogtepunt “Sebastian”  dat begon met pianobegeleiding, een mooie vioolsolo kende waarna later de rest van de band terug inviel en crescendo verder speelde naar het einde van het nummer. “Make me smile” was dan ook meer dan ooit van toepassing voor de vele veertigplussers die een nostalgietrip meemaakten in de Antwerpse concertzaal.

Het nummer werd door het publiek op het einde met veel plezier meegezongen en zou het einde betekenen van de Golden Years 2010. Ietwat onverwacht kondigde Carl Huybrechts ver na twaalven aan dat het nummer “Get Back” dat alle artiesten normaal gezien samen zouden zingen aan het einde geschrapt werd. Officieel luidde het dat er technische problemen waren met een drumstel. Maar in de wandelgangen van het Sportpaleis vingen wij op dat de afbraakploeg in tijdsnood zou komen omdat het concert met 45 minuten vertraging eindigde (het voorziene einduur was twintig voor twaalf). Bij het ochtendkrieken van de dag zou de productie van Shakira moeten opbouwen. Een niet zo elegant einde werd het dus van een Golden Years-editie die hoogtes en laagtes kende.

Openers Dozy Beaky Mick and Tich beloofden ons een geweldige avond, waarbij vele bands ons zouden wegblazen. Het zou lichtjes overdreven zijn, mochten we beamen dat we weggeblazen werden. Wel waren we onder de indruk van de zangcapaciteiten van het publiek. Tijdens “Bend it” legde de groep die eind 2008 nog als Dave Dee Dozy Beaky Mick & Tich op het programma van The Golden Years stond, het nummer neer om het te laten verder zingen door het publiek. Met succes. Bij het vertrek naar het Sportpaleis werd Dave Dee twee jaar geleden onwel. De overige bandleden traden toen wel op en de afwezige Dave Dee overleed enkele weken later, op 9 januari 2009.

The Tremeloes kregen het luidste applaus en stevig tribunegestamp na een schitterende versie van “Silence is golden”, meerstemmig gezongen door het trio en begeleid door de gitarist van Gerry and the Pacemakers omdat Ricky West ziek in bed lag. De Britse band wint de prijs voor het hoogste “lalala”-gehalte. Het publiek zong meermaals “lalala” dat het een lieve lust was tijdens hun andere nummers waarvan “Suddenly you love me” wellicht het meest bekende is. De Championettes (de vrouwen van FC de Kampioenen een tiental jaar geleden) vertaalden het ooit tot “Elke keer opnieuw” herinneren we ons nog.

Een stevige dip in de set volgt tijdens het optreden van Gerry and the Pacemakers. Het publiek komt niet verder dan een beleefdheidsapplaus na elk nummer, zelfs een wat routineus gezongen “Ferry Cross The Mersey” houdt het schip niet drijvend. “You’ll never walk alone” zet op het laatste nippertje de situatie nog recht. Uit volle borst wordt de voetbalhymne meegezongen. Er wordt meegezwaaid en zakdoeken worden bovengehaald. Een stadionsfeertje is niet veraf.

The Searchers doen dan weer het tegenovergestelde van hun voorgangers. Hun set begint sterk met opener “Sweets for my sweets” maar zakt gaandeweg verder in. De band solliciteert nochtans om vaker in ons land te mogen optreden. Het liefdestoverdrankje in “Love potion n° 9” doet ons verre van in zwijm vallen. “When you walk in the room” staat er wel.

The Hollies zien “He ain’t heavy, he is my brother” als hun hymne. Ingzet op mondharmonica en ook zo neergelegd, kan het op heel wat publieksenthousiasme rekenen. Hier en daar horen we ook tribunegestamp, maar minder dan tijdens “Silence is golden”. Met “The air that I breath” sluit de band zijn set af. Al met al geen slechte prestatie voor een band die moest invallen voor The Troggs. Door de gezondheidsproblemen van zanger Reg Presley van The Troggs vond de organisatie in The Hollies een vervanger.

Tien jaar verschil zit er tussen The Hollies en Smokie. Die overgang lijkt veel te bruusk en dus krijgt de band het publiek langs geen kanten mee. Live zijn we niet overtuigd, alleen afsluiter “Living next door to Alice” redt nog de meubelen en doet het publiek opnieuw wakker schieten.  We zijn ondertussen al meer dan 3 uur onafgebroken naar muziek uit de jaren ’60 en ’70 aan het luisteren. De vermoeidheid begint bij sommigen in het publiek door te wegen blijkbaar.

The Sweet komt op de tonen van loeiende sirenes op die visueel door blauwe lampen worden ondersteund. Dat mist zijn effect niet. De band kiest om zijn grote hits in medleys te steken. Dat zorgt voor 2 vliegen in 1 klap: ze creëren eindelijk ritme in een wat gezapige avond en weten zomerse gevoelens los te weken met Coco, Funny Funny en Poppa Joe onder andere. Tijdens dat laatste nummer horen we de steel drums uit een synthesizer. “Fox on the run” klinkt nog steeds fris en rockte alsof het nummer nog lang niet zo oud is. Het publiek wou meer, en The Sweet gaf ook meer. Met “Ballroom Blitz” sneed de band pure glamrock aan. Volgend jaar tekent de band opnieuw present voor de Golden Years 2011 waar glamrock centraal staat. Ook dan zal het Sportpaleis wellicht moeiteloos 11000 bezoekers verwelkomen.

Binnen dit segment bestaan er nauwelijks gelijkaardige concertconcepten. Al mag er wat ons betreft gesnoeid worden in het aantal bands dat optreedt tijdens de Golden Years. Een show met 2 keer 3 bands en een pauze tussendoor lijkt ons veel aangenamer om uit te zitten dan een show die zoals nu (en bijna traditiegetrouw) tot drie kwartier uitloopt en bijna afklokt op 4 uur met tussendoor weliswaar videoclips maar geen pauze. Ook het niveau van optredens over de ganse lijn kan dan opgekrikt worden. Nu onthouden we dat het beste vanachter stond met zeer goede prestaties van Steve Harley and Cockney Rebel, The Sweet en als enige stevige uitschieter tijdens het begin van de avond: The Tremeloes met “Silence is golden.”

< Bert Hertogs >

De setlist:

Dozy Beaky Mick and Tich

1. Hold tight
2. Zabadak
3. Legend of Xanadu
4. bend it

 The Tremeloes

1. Suddenly you love me
2. Here comes my baby
3. My little lady
4. Silence is golden
5. Even the bad times are good

Gerry and the Pacemakers

1. How do you do it
2. Don’t let the sun catch you crying
3. I like it
4. Ferry Cross The Mersey
5. You’ll never walk alone

The Searchers

1. Sweets for my sweets
2. Don’t throw your love away
3. Love potion number 9
4. Needles and pins
5. When you walk in the room

The Hollies

1. Here I go again
2. Jennifer Eccles
3. Bus stop
4. Sorry Suzanne
5. Carrie Anne
6. He ain’t heavy, he is my brother
7. The air that I breath

Smokie

1. Lay back in the arms of someone
2. Don’t play your rock and roll to me
3. Oh Carol
4. Living next door to Alice

The Sweet

1. Blockbuster
2. Medley Coco – Funny Funny – Poppa Joe
3. Medley Wig Wam Bam – Little Willy
4. Fox on the run
5. Ballroom Blitz

Steve Harley and Cockney Rebel

1. Here comes the sun
2. Mr Soft
3. A Friend for Life
4. Sebastian
5. Make me smile