Recensie Edouard Lock: La La La Human Steps

Dertig jaar geleden richtte Édouard Lock het dansensemble La La La Human Steps op. Hoe kan je een jubileumjaar beter vieren dan met een nieuwe productie? De schijnbaar naamloze productie wordt aangekondigd als gewoonweg nieuwe productie en ging begin januari in Amsterdam in première. Lock baseerde zich op twee liefdesverhalen: Dido en Aeneas aan de ene kant en Orfeus en Eurydice aan de andere kant. Twee verhalen die naadloos op elkaar aansluiten. Eindigt Dido en Aeneas met de dood van één van de protagonisten, zo begint Orfeus en Eurydice.

Het relaas wordt niet inhoudelijk gevolgd door Lock. Hij laat zich eerder leiden door de pure emotie en laat zijn gezelschap dansen op het gevoel van mortaliteit. Alles is eindig. Dit wordt nog benadrukt door het op gepaste tijden laten dalen van twee videoschermen. Hierop zien we een jonge vrouw aan de ene kant en een oudere versie van zichzelf aan de andere kant. De tijd kunnen we niet terugdraaien. Alles is eindig.

Diana Vishneva , de Russische ballerina en soliste in deze voorstelling had het naar eigen zeggen moeilijk met het aanleren van de danspassen en het haar eigen maken van Lock’s unieke stijl. Die heeft een duidelijke basis in het klassieke ballet. Hij voegt daar zijn eigen elementen toe: een snel tempo in een beweeglijke, bijna gehaaste wisselwerking. Het is een temperamentvol schouwspel en een ode aan de pracht van het menselijke lichaam. Het zijn vooral de snelle en flitsende interacties tussen de dansers die indruk op ons maken.

De vrouwen in de filmpjes dragen een wit hemd. Het ensemble danst in zwarte kledij. Ook het podium wordt vrij sober gehouden. Het muzikale ensemble zit achteraan en vooraan het podium wordt van spotlicht naar spotlicht gedanst. We moeten toegeven dat deze soberheid het ons moeilijk maakt en ons niet altijd evenzeer kan blijven boeien.

Wat ons wel van begin tot einde op het puntje van onze stoel wist te houden is de prachtige barokke muziek. De score werd geschreven door Gavin Bryars en wordt live gebracht door een vierkoppig ensemble (piano, saxofoon, viool en cello). Vooral de warmte van de saxofoon was een genot om naar te luisteren.

In deze nieuwe productie vinden we Lock’s eigen en herkenbare stijl weer helemaal terug. Zijn visie op dans en ballet werkt hij fijntjes uit en zet ze naar zijn hand. Dit aangevuld met een hoogstaande muzikale ondersteuning maakt dat wij hebben genoten van een prachtige voorstelling.

< Nathalie Charlier >