Recensie Hotel Vocal: Eurosongfestival

Naar maandelijkse gewoonte opende Sam Verhoeven ’s middags de deuren van het theatercafé om in klein gezelschap enkele liedjes te zingen en gewoon een leuke tijd te hebben tijdens zijn “Hotel Vocal”. Door ziekte kon Wanda Joosten helaas niet van de partij zijn, maar in Daisy Thys had hij een waardige vervangster gevonden om eens mee te grasduinen in de muzikale archieven van het Eurovisiesongfestival.

Dat je dit soort van voorstellingen niet al te serieus moet opvatten, liet Sam tussen de verschillende nummers door vaak genoeg blijken in de commentaren die hij zelf gaf: “Vandaag gaade Frans, Nederlands, Noors, Engels en Duits hoore, maar HOE da weetek oek ni.”, “Na komt er wer zoen zeiklieke. Mor ja, ’t ee gewonne.” Het was vooral belangrijk dat de mensen zich een middag kwamen amuseren. En toch zaten er echt wel heel mooie stukken bij.

Sam verbaasde een eerste keer met een heel sterke vertolking van “Amsterdam”, de Nederlandse inzending van Maggie McNeal uit 1980. Met een diepe stem zette hij het lied in en maakte er een serieuze en relatief zwaarmoedige versie van. Ook in zijn versie van Johnny Logans “Hold me now” gaf blijk van heel veel emotie. De start was zacht en ingetogen. Maar hoe verder het nummer vorderde, des te krachtiger de emoties en de stem werden om dan te eindigen met een zachte hoge noot. Gewoonweg mooi om naar te luisteren.

En hoewel Sam Verhoevens versie van “Jennifer Jennings” ook goed gezongen was, misten we daar de warmte die de diepe tonen van Louis Neefs brachten. We kregen ook de indruk dat er een tempoverschil zat tussen het pianospel van Pol Vanfleteren en Sams zingen.

Maar zijn absoluut beste prestatie van de dag moet ongetwijfeld het memorabele nummer “Eres tú” geweest zijn. Het is nog altijd niet te begrijpen dat Mocedades hier niet mee gewonnen heeft, maar het blijft nog altijd één van de mooiste nummers die het Eurovisiesongfestival ooit heeft opgeleverd. Sam startte lekker diep en begon met veel gevoel en veel respect voor het nummer aan zijn vertolking. Pol zorgde voor de gepaste muzikale ondersteuning op zijn vleugel en toen de hoge noot er aan zat te komen, knepen we onze ogen al dicht. Gaat hij dit halen? Want het is verdorie niet van de poes. En ja hoor, zonder zijn stem over te laten slaan, kwam die mooie hoge noot zijn strot uit. Wat kan muziek toch pakkend zijn al versta je geen woord van de tekst.

En Daisy Thys moest zeker niet onderdoen voor Sams prestaties. Ze leverde een sterkere versie van “Tu te reconnaitras “ dan Anne-Marie David toen die in 1973 vóór Mocedades op twintigjarige leeftijd het songfestival won. Ook “Ein bisschen Frieden”, door Sam nog een ‘zeiklieke’ genoemd, klonk veel krachtiger dan het origineel. Maar Daisy’s topprestatie van de middag was zonder enige twijfel haar vertolking van “Ne partez pas sans moi”. Je moet het maar durven om dit nummer van Celine Dion te brengen als je je ten volle beseft wat voor een vocaal talent die heeft. En Thys durfde het aan (of moest het van Sam). Het resultaat was verbluffend. Ze kon in dit lied haar vocaal talent ten volle etaleren. De zachte, diepe start en dan de kracht in de hoge noten. Een fantastische stembeheersing die alle overgangen schijnbaar moeiteloos kon nemen tot het einde. De laatste noot bracht een zucht van verluchting voor Daisy dat ze al zover was geraakt zonder naast de noten te gaan zingen, dat ze het niet meer kon opbrengen om ook die foutloos uit haar keel te proberen te persen. Wat een demonstratie van talent. Sam zei terecht: “Ge hebt da goe gedaan … en da vor ne zondagmiddag.”

Tussen de serieuze stukken door zaten er ook wat grappen, veelal ten koste van de hele schare povere inzendingen die België ooit naar het liedjesfeest heeft gestuurd. En ja, soms liep er al eens iets mis. Soms zat men al eens naast de tekst of zongen Daisy en Sam elk gelijktijdig een andere strofe van een lied. Maar dat is nu eenmaal de charme van “Hotel Vocal”. Met een kwinkslag wist Sam de zaken snel te relativeren. En wanneer na drie regels duidelijk bleek dat de tekst van “O julissi na jalini” van Ishtar echt niet te zingen was, werd er maar een eigen tekst op verzonnen. In het algemeen plat Antwerps werd het lied dan maar omgedoopt tot “’k Kan ni pis ni en ni kak ni”. Deze nieuwe tekst bleek veel beter verstaanbaar dan het origineel en kon bij het publiek ook duidelijk op meer bijval rekenen.

Muziek moet niet altijd even serieus zijn, maar je moet wel kwaliteit brengen. Een eeuwige evenwichtsoefening die ook dit keer goed gemaakt werd.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1.       Openingstune Eurovisie (PF piano)

2.       Volare (SV)

3.       Door de wind (DT)

4.       Zwei kleine Italiener (SV + DT)

5.       Amsterdam (SV)

6.       Tu te reconnaitras  (DT)

7.       Puppet on a string (DT)

8.       Jennifer Jennings (SV)

9.       Let it swing (SV + DT)

10.   All kinds of everything (DT)

11.   Eres tú (SV)

12.   Goeiemorgen morgen (SV + DT)

Deel 2:

13.   Congratulations (SV)

14.   Ding-a dong (SV + DT)

15.   Diggi-Loo diggy-ley (SV + DT)

16.   ‘k Zen zo gere polies (J’aime la vie) (DT)

17.   Waterloo (SV + DT)

18.   Ne partez pas sans moi (DT)

19.   Save your kises for me (SV)

20.   Ein bisschen Frieden (DT)

21.   Hold me now (SV)

22.   Love shine a light (DT)

23.   ‘k Kan ni pis ni (O julissi na jalini) (SV + DT)

24.   A-ba-ni-bi (DT + SV)

Bis:

 Congratulations (DT + SV)