Recensie You’re nobody

Met “You’re nobody “ bracht Judas Theaterproducties opnieuw een bescheiden voorstelling die dit keer het midden hield tussen een komedie en een musical. De lotgevallen van drie kerels die mekaar ontmoetten in jazzcafé “De Flashback” en beslisten om samen een bandje op te richten, vormde het decor waarin een hele reeks klassiekers van “The Rat Pack” de revue passeerden. Sam Verhoeven, Frank Hoelen, Dirk Van de Merlen en Pol Vanfleteren slaagden erin om het publiek op een aangename manier te entertainen, bij de voorstelling te betrekken en tussendoor ook enkele pareltjes te laten horen zoals “What kind of fool am I”, “Mack the knife”  en “My way”.

De verhaallijn was relatief eenvoudig: drie mannen ontmoeten mekaar in “De Flashback” en willen iets concreet gaan doen met hun  liefde voor muziek. Jo, gespeeld door Dirk Van de Merlen, is de cafébaas en fan van “The Rat Pack”. Hij heeft in zijn leven al een huwelijk en een zoon moeten achterlaten en dat heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Zijn beste vriend is niet voor niets Johnny Walker. Martin, een rol vertolkt door Frank Hoelen, is de simpele ziel uit het gezelschap en een miskend musicalzanger die jammer genoeg nooit verder geraakt dan de audities. Hij is al zes jaar samen met zijn dove vriendin en een huwelijk met haar is dus niet meer te vermijden. Bobby Engels, gespeeld door Sam Verhoeven, is een bijna werkloze zanger die een knipperlichtrelatie heeft met zijn vriend en daar soms behoorlijk van overstuur raakt. Met zijn drieën beslissen ze om samen een bandje op te richten en de muziek te brengen van hun grote voorbeelden: Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davies Junior. Dit verloopt echter niet allemaal van een leien dakje en al vlug komen er spanningen en tegenslagen om de hoek kijken. Alle plooien worden uiteindelijk glad gestreken en het succes staat hen te wachten.

De huispianist, Jack Russel, die bijna vergroeid is met het decor en door cafébaas Jo aan een heel korte ketting wordt gehouden, werd op fantastische wijze vertolkt door Pol Vanfleteren. Hij bleef gedurende de gehele vertoning mooi in karakter en was niet zomaar de pianist op de achtergrond. In deze voorstelling had hij zelfs een stuk tekst (al was die omwille van het dialect misschien niet helemaal te ontcijferen). Zijn vertolking van “Ek sen hestopt mé smoeren” was heel authentiek, uitermate grappig en had een zeer hoog Kowlier-gehalte. Oh ja, zijn pianobegeleidingen van de andere nummers waren uiteraard ook dik in orde.

Het verhaal is makkelijk te volgen en moet het vooral hebben van de kleine grappen en de leuke oneliners die in het script verwerkt zitten. Zinnen als: “Ik zit in de mantelzorg. Ik sta in de vestiaire van den Arenberg.” en “’k Ben op een whiskey-dieet. ‘k Ben al veertien kilo en drie dagen kwijt.” konden op heel wat bijval rekenen bij het publiek. Maar bovenal waren de kronkels in het verhaal vooral een excuus om liedjes van “The Rat Pack” in de voorstelling te verweven.

En al was het duidelijk dat geen van de drie hoofdrolspelers eigenlijk een echte croonerstem had, de voorstelling leverde toch enkele mooie vertolkingen op. Frank Hoelen bracht een heel fraaie musical-vertolking van “What kind of fool am I”. Gezeten aan de toog, netjes in het licht van de spot, zong hij met veel emotie over de stommiteiten die zijn personage net had uitgehaald. Zijn warme stem kwam als een wollen deken op een kille nacht over het publiek geschoven om daar de harten van de toehoorders te verwarmen.

Dirk Van de Merlens interpretatie van “One for my baby” miste de doorleefde klank van overmatig drankgebruik en een roken en bleef net iets te soft naar onze goesting. Maar wanneer Sam, Dirk en Frank hun stemmen samen lieten klinken, was het een feest voor de oren. Met een prachtige, driestemmige versie van “My Way” sloten ze de voorstelling in stijl af. Vooral de variaties die in het slot van dit nummer zaten, lieten geen twijfel bestaan over hun talent. En toegegeven: ook de ingestudeerde choreografie en de juiste belichting misten hier hun effect niet.

En wanneer het publiek na de voorstelling in de foyer nog aan het nagenieten was bij een frisse pint of een frisdrankje, hadden de heren nog een kleine toegift voorzien. Als “The Somebody’s” brachten ze nog enkele nummers van onder andere Paul Anka, Queen en de Blue Diamonds onder de deskundige leiding van Pol Vanfleteren om dan tenslotte toch echt af te sluiten met een lange, leuke en vooral ook mooie Elvis-medley.

Het werd een pretentieloze voorstelling voor alle generaties waarin humor en muziek vlot gecombineerd werden in een geslaagde poging om het publiek een ontspannende avond te bezorgen.

< Sascha Siereveld >