Recensie Frank Boeijen in concert

Frank Boeijen komt al jaren met veel plezier naar Antwerpen en het was dan ook niet te verwonderen dat hij zijn tweede thuishaven had uitgekozen om zijn Vlaamse tournee te starten. En dat hij er zin in had, was tijdens dit optreden duidelijk te merken. Hij maakte een zeer ontspannen indruk en durfde zich echt te smijten. Met veel gevoel waar nodig en kracht waar gewenst, stortte hij zich vol overgave op zijn muziek. Nieuwe liedjes, oude onbekenden en uiteraard ook de lievelingen van het publiek passeerden de revue. Dat er zes toegiften waren, toonde duidelijk aan dat noch het publiek, noch Frank Boeijen zelf er genoeg van konden krijgen.

Het concert had een duidelijke structuur, zo vertelde Frank Boeijen zelf. Tijdens de eerste helft van het optreden zou hij nummers brengen uit zijn nieuwste project: Genade (fotoboek met cd). Het decor bestond trouwens uit projecties van het werk van Károly Effenberger, de fotograaf die ook voor de illustraties van het boek zorgde. En het tweede deel zou een grasduinen worden in zijn rijke muziekcatalogus.

En de nieuwe liedjes mochten er best weer zijn. Frank Boeijen bewijst in zijn recentste werk eens te meer dat hij naast een zanger ook een kundig schrijver-dichter en vooral ook denker-zoeker is. Net als op zijn vorige CD, Camera, gaat het ook dit keer hoofdzakelijk om ballades waarbij de nadruk vooral op de teksten ligt. Filosofische mijmeringen over ‘Het geluid van een andere tijd’ werden afgewisseld met het zoeken naar het antwoord op de vraag ‘Wat als ik geen geheugen had?’. In het mooie ‘De verdwenen stad’ gaat hij in gedachten terug naar zijn stad, Nijmegen, zoals die niet meer bestaat en misschien wel nooit bestond. En wie mocht twijfelen aan de filosofische capaciteiten van Frank Boeijen, zal vaststellen dat zelfs ‘De tabakswinkel’ inspiratie oplevert voor een statement als: “Gaat het verleden in rook op als in een mistige droom”.

Frank Boeijen liet zich voor dit concert omringen door drie muzikanten: Ton Snijders op piano en  toetsen, Charles Nagtzaam op de bas en Martin de Wagter op drums. En toch lag de nadruk van de klank vooral op de stem van Frank zelf. De mannen achter de knoppen zorgden er goed voor dat zijn rollende r, of misschien beter nog zijn “rollende stem”, steeds duidelijk boven de klank van de instrumenten uitkwam.

Na drie relatief rustige nummers, werd ook ‘De tabakswinkel’ een ballade. Toch werd het al iets steviger dan de vorige nummers. De piano kwam net iets harder door en Franks stem werd bijgestaan door die van de bassist. Als tussenstuk in het nummer mocht Ton Snijders een jazzy improvisatiestuk doen op zijn orgeltje dat naadloos overging in een piano-improvisatie. En Frank zag van aan de kant van het podium dat het goed was. Wanneer de improvisatie er bijna opzat, stierf de muziek langzaam uit en net op het moment dat mijnheer Boeijen een stukje uit zijn nieuwe boek wilde voordragen, weerklonk een kuch uit de zaal. Prompt viel de voorstelling even stil en met een sympathieke glimlach op zijn gezicht refereerde Frank Boeien even naar de tirade van gevierd acteur Jan Decleir eerder deze week voor een gelijkaardig incident. Maar geheel in tegenstelling tot laatstgenoemde, bood Frank de kuchende toeschouwer zijn glas water aan om de kuch door te spoelen en de troostende woorden dat ook dit wel weer over gaat. Na dit genereuze gebaar kon hij de draad weer opnemen waar hij hem had achter gelaten en met een zachte stem weerklonk het gedicht door de zaal.

Het nummer ‘Als ik geen geheugen had’ kreeg een wel zeer bijzondere begeleiding mee: één man achter de piano, één achter een orgeltje en één achter een harmonium. De gecombineerde klank van deze drie instrumenten leverde een geluid op dat vergelijkbaar was met een kerkorgel, maar dan fijner. In combinatie met Franks tekst maakte het van dit nummer een erg zacht en breekbaar lied.

‘Het geluid van een andere tijd’ werd, in tegenstelling tot de cd-opname, gespeeld in een popuitvoering die direct deed denken aan ‘Kronenburg Park’. De teneur van het lied was duidelijk minder zwaar dan enkele van de andere nummers en in deze versie had het nummer duidelijk radiopotentieel.

In het tweede deel bracht Frank Boeijen een staalkaart van zijn ouder werk. Van de start van zijn carrière in 1977 met ‘Verkeerd om terug te kijken’ over de periode van de split met zijn band en het nummer ‘Het verkeerde lied’ tot ‘Zorgen’ uit zijn vorige cd. De nummers werden van een inleiding voorzien en werden vervolgens met veel gevoel gezongen. Het deed deugd om nog eens enkele liedjes te horen die geen rustige ballade waren en Frank werkte zich duidelijk in het zweet. Vol overgave zong hij zijn nummers en tegen het einde van het wondermooie ‘Vaderland’ bleef het lied maar aanzwellen en stond hij vol van emotie bijna roepend op het podium. Je voelde in zijn stem het verlangen naar de thuishaven mee zinderen.

Met het rustige ‘Kleine blonde prinses’ kwam een einde aan de show … of toch ook weer niet. Ter gelegenheid van het eerste concert van ‘Genade’ op Vlaamse bodem, had de uitgeverij iemand laten komen om in een korte toespraak hulde te brengen aan Frank Boeijen. Al snel bleek dat het woord ‘kort’ een zeer rekbaar begrip is. Menig toeschouwer was dit intermezzo al lang beu toen Frank Boeijen na deze onderbreking van een tiental minuten zelf weer het woord mocht nemen. En wat was zijn commentaar? “Tja!” En daarmee was alles gezegd en kon hij aan zijn toegiften beginnen.

‘Zeg me dat het niet zo is’ bracht de hele zaal in verroering. Als derde nummer koos Frank Boeijen voor het lied dat hij ooit samen het Yasmine op plaat zette: Suzanne. Dit keer werd het geen gepolijste vertolking, maar duidelijk een eigen, doorleefde interpretatie van deze klassieker. Soms klonk het als een smeekbede en dan weer als een harde aanklacht, maar bovenal klonk het “echt”.

Uiteraard mocht het overbekende ‘Kronenburg Park’ niet op de afspraak ontbreken. De toeschouwers konden ook dit nummer van het eerste tot het laatste woord meezingen en  wanneer Frank Boeijen het podium verliet om door zijn publiek te wandelen, mochten enkelen onder hen dit ook bewijzen. De sfeer bereikte een hoogtepunt en dit was duidelijk een voorbeeld van eindigen in schoonheid.

Alhoewel … Toen het publiek zo enthousiast bleef applaudisseren, ook al was het zaallicht al aangegaan en was een groot deel van hen al in de richting van de vestiaire gewandeld, kwam Frank Boeijen toch nog even terug om ‘Koud in mijn hart’ te brengen. En toen het overgebleven deel van het publiek en Frank Boeijen zelf duidelijk hadden genoten van dit extraatje, stelde hij de overbodige vraag: “Zullen we nog één liedje doen?” Uiteraard moest hij dit geen twee keer vragen en prompt werd als afsluiter ‘Hier komt de storm’ ingezet door de muzikanten, Frank en het publiek.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1.       Schoonheid om de hoek

2.       Reis naar de vrijheid

3.       Verdwenen stad

4.       De tabakswinkel

5.       Als ik geen geheugen had

6.       Voorjaar in Valencia

7.       Genade

8.       Het geluid van een andere tijd

9.       Deze dag is de toekomst

10.   Stadsgezichten

Deel 2:

11.   Verkeerd om terug te kijken

12.   Rond & rond

13.   Het verkeerde lied

14.   Blok aan mijn been

15.   Zorgen

16.   Vaderland

17.   De ontmoeting

18.   Kleine blonde prinses

Bis:

1.       Zeg me dat het niet zo is

2.       Kaap de Goede Hoop

3.       Suzanne

4.       Kronenburg Park

5.       Koud in mijn hart

6.       Hier komt de storm