Recensie Alex Agnew: Larger than Life

Doet hij het of doet hij het niet? En als hij het doet, wat doet hij dan? Vragen en nog eens vragen. Iedereen hield zijn adem in of het hem zou lukken. En ja, het lukte. Niet altijd met brio maar wel met voldoening geslaagd. In de grootste comedy-show die Vlaanderen ooit gezien heeft, speelde Alex Agnew voor een vol Sportpaleis een selectie uit zijn 3 vorige theatershows. Hoewel het concept van zo’n grote zaal haaks staat op het principe van de kleinschaligheid van stand-up comedy, slaagde Agnew er wonderwel in om de massa mee te trekken in zijn absurde, maar soms o zo herkenbare, kijk op het leven.

Men moest wel geduld uitoefenen om deel uit te maken van zo’n historisch moment. Zoals een echte rock ‘n’ rollshow beaamt, was er ook een voorprogramma. Steven Hughes, een Australische topper in het genre, begon later dan voorzien aan zijn set. Hij kreeg de niet zo gemakkelijke opdracht de zaal warm te maken. Soms lukte het, zoals een veeg uit de pan naar onze niet-bestaande regering en over het feit dat vrouwen zelf gekozen hebben om te gaan werken, maar meestal bleef de publieksreactie bij wat gegrinnik. We onthouden ook dat ‘straight the new gay’ is en dat men na 2u rijden nog niet uit een Australisch treinstation is.  Hij kreeg een welverdiend en stevig eindapplaus.

En dan…was er pauze. Wachten dus. Geen MC om de boel aan elkaar te praten. Geen vloeiende overgang. Juist het tegengestelde wat standup-comedy moet zijn: snel en snedig. Ondanks het feit dat Agnew ooit in een kranteninterview had gezegd dat er geen nummers van Diablo Bvld. gingen worden gespeeld op zijn shows (dit om de grens tussen zijn comedy en zijn muziek duidelijk te maken) knalde bij het open van de deuren het ene nummer na het andere van de groep doorheen de luidsprekers. Ondertussen kon men kijken naar wat promo op de kleine zijdelingse projectieschermen. Hoe scherp je ook staat te hakken op de maatschappij, alles wordt op den duur toch commercieel.

Om 21u45 was het uiteindelijk zover. Op de tonen van AC/DC’s ‘For Those About To Rock (We Salute You)’, daalde een groot projectscherm neer. Een kort animatiefilmpje en de intro van Metallica’s ‘Fuel’ waren de voorbode tot de ‘grande entree’: vuurwerk en vlammenspuwers à la Rammstein. Alex Agnew wandelde het podium op onder een daverend applaus en opende met een nu al standaard klassieker: ‘’t Is officieel: ik heb ne stijve.’

Zijn ‘best of’ bestond voor het grootste deel uit selecties van ‘KaBoom’ en ‘Morimos Solamente’. Zijn laatste theatershow was misschien nog te recent om eruit te putten. Al dit materiaal vormde echter de sterkte maar ook de zwakte van de show uit. Songs kan men bvb. Iets keer op keer beluisteren en er van blijven genieten maar met grappen is dit niet altijd het geval: de pointe van de sketch weet men namelijk al. Maar zoals hijzelf zei: ‘Een ‘best of’ zonder ’greatest hits’ kan niet.’ Hoewel de leukste verrassingen toch zaten in de bindteksten, de knipogen naar de actualiteit of de interacties met het publiek. Dit belooft al veel goeds voor het najaar bij de nieuwe 4^de theatershow ‘Interesting Times’.

Het publiek kreeg een nieuw nationaal symbool op het podium te zien in plaats van Manneken Pis, met name Pisman, een huizengrote robot met een telescopische buis ter hoogte van de schaamstreek. ‘Voilà! En daar is heel het showbudget aan opgesoupeerd.’

Het aandeel aan songs en zang was gebundeld in één lang pakket. We merken toch dat Agnew een goede en flexibele stem heeft. Zo passeerden o.a. Tom Jones, The Smiths, Public Enemy en Stevie Wonder de revue. Om maar te zwijgen over zijn constante sneer over de song ‘Dynamite’ van Taio Cruz. Agnew gaf katholieken, moslims en joden vegen uit de pan. Hij legde nog éénmaal verantwoording af over het conflict dat hij had enkele jaren geleden met de Joodse gemeenschap had (‘Het ligt niet aan hen, maar aan mij.’) en zette constant het publiek op het verkeerde been met zijn meningen over racisme en homofobie.

In één ruk speelde hij 2 uren door. Op het einde kreeg hij een staande en daverende ovatie. Agnew vroeg het publiek om 3 bisnummers te roepen. Het werden ‘Muggen, Star Wars en Kotsen’. Dat laatste werd een ode aan de ideale vrouw en vormde de afronding van deze eerste megashow. Het applaus dat hierop volgde, werd onderbroken door de komst van Urbanus die, gestoken in een Robbedoesachtig pakje met korte broek, Agnew een award gaf voor de verkoop van 15.000 exemplaren van de dvd ‘More Human Than Human’. 2 Verschillende generaties van comedy even verenigd op één podium.

Alex Agnew heeft bewezen dat hij er staat tijdens zo’n grote show en dat hij zo’n event aankan. Maar het is niet de ideale manier en dito locatie om die vorm van comedy ten volle te beleven. Less is wederom more.