Recensie Azzek nog zou trouwe

Hoewel de Strangers al negen jaar niet meer op het podium staan, is de interesse voor hun werk nog niet verdwenen. Het bewijs: zes uitverkochte voorstellingen van “Azzek nog zou trouwe”. Wat “Mama Mia“ is voor de muziek van ABBA, is dit geesteskind van Louis Welters en Luc Verbeeck voor de liedjes van de meest legendarische Antwerpse groep. Louis en Luc hebben meer dan 60 nummers van de Strangers verwerkt in een revue die het publiek meer dan twee uur weet te entertainen met de knotsgekke typetjes van Luc Caals, Daisy Thys, An Vanderstighelen, Sam Verhoeven, Ann De Winne en Marc Fransen. Het leverde een avond goed, ouderwets vertier op met liedjes als “n Rettepetet”, “Den dopper”, “Naa moette traawe”, “’k Zen zo gere polies”, “Zot van aa” en “Schele Vanderlinden”.

Het was ongetwijfeld geen eenvoudige taak om een selectie te maken uit de 425 liedjes die de Strangers hebben nagelaten. En toch slaagde men erin om een hele reeks van die nummers zo achter mekaar te plaatsten dat ze, zonder aanpassing van de tekst, één lang verhaal vormden dat zich uiteraard in de koekenstad afspeelde.

Het plot is het verhaal van Prosper, Jefke en de sul Jan die in 1958 Marie-Loewies en haar twee vriendinnen Jeannine en Josfing tegen het lijf lopen. Marie-Loewies is een spraakwaterval met een grote klep die op zoek is naar een man met een vaste baan aan ’t stad en ze heeft wel een oogje op Jefke die als beroepsdopper aan de bak komt. Josfing is een kreng van een vrouw met een groot gat in haar hand en zij zoekt eindelijk een portemonnee die dat gat kan vullen. Jammer genoeg geraakt ze vast aan Prosper die met zijn job bij ’t Ruimerke niet genoeg verdient om haar kooplust te bevredigen. Jeannine is dan weer op een ander vak heel moeilijk te bevredigen en zoekt iemand die overdag kan uitrusten om ’s nachts genoeg energie over te hebben voor haar behoeften. Zij valt op Jan, de seut van het gezelschap, die met zijn job op het stadhuis voldoet aan haar verlangens.

Tijdens de voorstelling volgen we de lotgevallen van deze zes personages doorheen de jaren ’60, ’70 en ’80 en zien we hoe Jefke weet vrij te blijven van het blok aan het been dat het huwelijk voor de anderen inhoudt. We zien hoe relaties stuk lopen, Prosper hoe langer hoe meer tot sloef wordt herleid en hoe Marie-Loewies evolueert tot een zelfbewuste vrouw. Na een reeks intriges eindigen we op de kaaien, aan de oevers van de Schelde, waar de 6 vrienden mekaar op hun oude dag terug tegenkomen en mijmeren over de dag van toen.

Al van bij de start van de voorstelling werd de toon gezet. Bij wie verschijnt er niet spontaan een glimlach op de lippen als ze Luc Caals in een ouderwets fietspakje, inclusief klakske, en een ouderwetse koersfiets op het podium zien verschijnen?  Hij speelde zijn typetje van Prosper met verve en wist zich ook al zingend goed uit de slag te trekken. Niet alle partijen werden even zuiver gezongen, maar daar stoorde niemand zich aan. Het meest aangrijpende lied uit de voorstelling was trouwens ook voor hem en “Zot van aa” werd met heel veel emotie gebracht.

Dat Daisy Thys de rol van Marie-Loewis kreeg toegedeeld, kan geen toeval zijn. Met het volume dat zij uit haar longen wist te persen en de snelheid waarmee ze de een spervuur van woorden over het publiek gooide, zette ze een meer dan overtuigende rol neer. Dat ze over een goed zangtalent beschikt, heeft ze in het verleden al vaker bewezen en ook hier kwam dit tot uiting. Ze struikelde even over de tekst: “De geschikte man voor een job is meestal een vrouw.”, maar Sam wist haar deze keer op te vangen .

Dit in tegenstelling tot wat eerder in de voorstelling gebeurde, waar Sam tijdens “Den dopper” haar bijna omver had laten vallen. Gelukkig konden ze er beiden erg om lachen en dat typeerde trouwens de sfeer van de hele cast in deze voorstelling. Het was opvallend hoe ontspannen en los de verschillende acteurs met mekaar omgingen. Je kon duidelijk zien dat ze er zelf ook plezier in hadden.

Sam Verhoeven vertolkte de rol van Jefke. Naast zijn zangtalent, was het vooral zijn komisch talent dat in deze voorstelling naar voren kwam. Hij had dan ook het geluk dat zijn typetje enkele grote levenswijsheden mocht meegeven. Op de vraag van Prosper: “Waar vinde da, een handleiding voor vrouwen?” antwoordde hij zonder aarzelen: “In de bibliotheek … bij de afdeling sprookjes.”

An Vanderstighelen speelde op verleidelijke manier haar rol als Jeannine en Ann De Winne mocht de feeks uithangen als Josfing. Beiden leverden ze een mooie prestatie, maar ze werden toch een beetje overschaduwd door de anderen en ook door Marc Fransen die gewoonweg uitblonk in zijn rol als Jan. Wat een perfecte seut. Toen hij opkwam in een geel geruit pakje (met heel veel water in de kelder) en daaronder witte sokken, wist je direct wat voor vlees je in de kuip had. Hij had daarbij nog een speciale manier van lopen en een apart taaltje om zijn typetje nog wat extra in de verf te zetten.  Alleen al het neerzetten van dit personage was een verdienstelijke prestatie, maar Marc wist ons ook nog eens te verbazen met zijn zangtalent. Vooral wanneer hij tegen het einde van de voorstelling samen met An hun versie van “Twee ouw’ mensen” bracht, was het mooi om die breekbaarheid van de leeftijd in zijn stem mee te horen.

“Azzek nog zou trouwe” bracht humor, muziek en zoveel meer. Want naast de hele stoet van liedjes van de Strangers waren er ook nog de danspasjes en de kostuums om het geheel af te maken. Het werd een ontspannende voorstelling waarbij het nogmaals opviel hoe divers het scala Antwerpse liedjes van de Strangers wel is en waarbij je heel wat nummers kon herbeleven of zelfs enkele minder bekende nummers kon ontdekken. In deze voorstelling hebben Louis Welters en Luc Verbeeck deze nummers zo verwerkt zodat ook de jonge generatie terug kan genieten van deze ambassadeurs van het Antwerps. En zoals je het mocht verwachten, werd de voorstelling onder leiding van Luc Caals en met de volledige vocale steun van het publiek afgesloten met …  “Antwaarpe”.

< Sascha Siereveld >