Recensie Mozart: opéra rock

Het verhaal mengt realiteit met fictie.  Het fictieve zit hem in de relatie tussen Salieri en Mozart die op de spits wordt gedreven door te stellen dat Salieri Mozart vermoord heeft (met gif). Verder wordt gesuggereerd dat Salieri de opdrachtgever was voor Mozarts Requiem en dat Mozart op zijn sterfbed aan Salieri gevraagd zou hebben om zijn Requiem af te werken. Dat klopt niet en uiteraard wordt ook de sterfscène van Mozart behoorlijk geromantiseerd. In de rockopera wordt hij opgenomen bij de engelen. In realiteit werd hij in een anoniem graf voor armelui begraven.

Heel wat stof dus om te vertellen, dat levensverhaal van Mozart. In deel één (dat 50 minuten duurt) alleen al krijgen we heel wat te zien zoals de moeilijke relatie tussen Mozart en zijn vader Léopold. We zien hen letterlijk en figuurlijk uit elkaar groeien. Mozart trekt naar Mannheim en daarna op bevel van zijn vader naar Parijs. Zijn moeder neemt hij op sleeptouw die in Parijs zal sterven. Léopold zal hem verwijten dat hij te weinig voor zijn moeder heeft gezorgd. Op relationeel gebied loopt het niet al te best. Aan Aloysia Weber gaf ie muziekles maar Mozart zag wel iets meer dan een leerkracht-leerlingrelatie. De breuk tussen de twee komt er wanneer de componist naar Parijs moet trekken. In Mannheim haalt hij nauwelijks compositieopdrachten binnen. Er valt dus ontzettend veel onprettigs te vertellen op een relatief korte tijd. Regisseur Olivier Dohan kiest dan ook om de vaart in de show te houden. De sterfscène van Mozarts moeder wordt snel afgehandeld en opgevolgd door het luchtige “La Mascarade”. In dat eerste deel schittert vooral Solal als Leopold Mozart die in het stevig rocknummer “J’accuse mon père” zijn zoon om de oren mag slaan met verwijten en hem verplicht naar Parijs te trekken. Mikelangelo Loconte zingt best aardig als Mozart, maar het verschil tussen zijn gewone stem en kopstem is soms te groot waardoor hij wel eens in de mist gaat bij de overgangen tussen de twee. Dan klinkt Aloysia (Mélissa Mars ) een stuk overtuigender tijdens “Bim bam boum” in een nummer dat zo uit de cataloog van Mylène Farmer zou kunnen komen.

We zij n het niet gewoon, maar het tweede deel van deze voorstelling is een stuk langer en maakt een bocht van 180 graden. Opeens zijn we beland in een muzikale komedie waar er behoorlijk wat afgelachen mag worden aan het hof van Jozef II in Wenen. Merwan Rim is als clown hilarisch en laat woorden als “portable” en “Dardenne” vallen. Andere humor, het achterwerk (Mozart en mevrouw Weber) of boezem (mevrouw Weber) ostentatief naar publiek of tegenspeler richten vinden we er wat over en zo ‘90s. Maar goed, vocaal trekt Salieri (Florent Moth) het laken naar zich toe in dat tweede deel met een indrukwekkend “L’assasymphonie”. De man krijgt er het stevigste applaus voor en mag het ook even kort hernemen terwijl hij als een echte ster door het publiek wandelt. De blauwe spots geven bovenaan het podium tegenlicht zodat alle ogen op wat er zich afspeelt in de zaal gericht worden. Ondertussen verandert het decor en wordt het ziekebed van Mozart klaargezet. Snelle decorwissels zien we, prachtige kostuums, props en choreografieën. Het moet gezegd dat deze voorstelling tot in de puntjes verzorgd is.

Wanneer er niet gezongen wordt, horen we verschillende (weliswaar uiterst korte) fragmenten uit Mozartwerken, van het klarinetconcerto tot Eine Kleine Nachtmusik en fragmenten van opera’s. Centraal staat die Entfürung aus dem Serail waarmee de componist in Wenen een groot succes haalde. Ook de - voor die tijd - schandaalopera “Le Nozze di Figaro” komt ter sprake. Tijdens “Si je défaille” horen we een Mozartdeuntje op piano doorheen het swingend nummer dat Diane Dassigny als Constanze zeer goed neerzet .  

Mikelangelo Loconte mag als Mozart het aanstekelijke “Place je passe” neerzetten, eigenlijk het beste nummer dat werd geschreven werd voor zijn personage.  Het is een zeer extravert nummer geworden dat de sfeer uitademt van een componist die zich losgerukt heeft van alle beperkingen die hem werden opgelegd. Mozart viert zijn zelfstandigheid en dat luidt zijn succes in. “Ik heb mezelf verloren om te winnen” zingt Salieri in “Victime de ma victoire.” waar een verwijzing naar het duet tussen Papageno en Papagena uit de Toverfluit in zit. Ook “Le bien qui fait mal“ waar Oosterse accenten in zitten die een perfecte brug vormen met “Die Entfürung” weet te boeien. De slechterik in het verhaal kreeg dus de beste nummers, zet ook de stevigste prestatie neer, krijgt het meeste applaus en kreeg ook die waardering van NRJ. Vreemde victorie dus maar absoluut terecht. Na de opvoering mag Mothe de gitaar bovenhalen en opnieuw “L’assasymphonie” inzetten waarna de ganse cast het meezingt.

Enige minpunt van deze rockopera die eerder een comédie musicale is, is dat het gezelschap live on tape zong in Vorst. Op 8 en 9 juli 2011 valt het doek definitief over deze show. Dan gaat de productie volledig live met een symfonisch orkest in Bercy, Parijs. Ga dat zien, als u tenminste de Franse taal machtig bent.

< Bert Hertogs >

Act I