Recensie Chipolatas: Gentlemen of the road

Het Engelse trio Samuel Thomas, Gareth King en Tristan Glover vormen samen Chipolatas. In de Roma brachten ze de korte circusvoorstelling “Gentlemen of the road” van een kleine drie kwartier. Een voorstelling die uiterst aanstekelijk werkte voor de allerkleinsten. “Wat gaat die meneer doen?” was de eerste kindervraag die we al hoorden in het publiek net toen het zaallicht gedoofd was. En toegegeven, het trio wist de aandacht van de kinderen er bij te houden. Sommige erg kleine fans dansten op de fijne accordeonmuziek van het gezelschap. A go go bells en cowbell maakte het helemaal feestelijk zodat de peuters met de armpjes in de lucht begonnen te dansen. “Do these children belong to anybody?” vroegen de Britten halverwege het optreden. Probleem was dat die kids de show aan het stelen waren en steeds meer van hun speelvlak veroverden én dat de concentratie van de artiesten niet echt bevorderde.

Met allemaal kisten op elkaar en daarboven een bassdrum met cimbaal opgesjord kwam het gezelschap op. Diegene die het gevaarte mocht dragen, kwam in evenwichtsproblemen zodat die stapel soms gevaarlijk voorover en dan weer achterover helde. De kinderen zaten al meteen op het puntje van hun stoel. De drummer rolt een touw op tot een ronde vorm. Het wordt de steun om een kopstand op uit te voeren. Megafoon, triangel, fluitje, beatring en een toeter geven hun accent aan het aanstekelijke folky instrumentale nummer dat de drie lieten horen. Het publiek mocht er een groovy “ooh yeah” aan toevoegen waarna de drummer loos ging op “Don’t blame it on the sunshine”. De twee anderen vonden dat het genoeg was, maar de drummer liet in kopstem af en toe nog een woordje horen als “sunshine”, “moonlight” en “good times”.

En hoewel die allerjongsten dat Engels nog niet begrepen, wisten ze maar al te goed dat het niet de bedoeling was dat die andere nog af en toe zong. Vervolgens werd er gejongleerd en kaatsten de vingers, elleboog en uiteindelijk ook het hoofd de jongleerkegels. Een van de drie kwam een meisje halen uit het publiek. Zij mocht op een metalen emmertje plaats nemen en de koord aanspannen die op de vloer lag. Daarop ging de circusartiest dan koorddansen. Aangekomen bij haar, nam hij haar handen vast om mee op die koord voetje voor voetje te wandelen, en even ook op een been te staan. Hij zong daarbij het prachtige “My shining star” van Sandy Wright dat Eddi Reader heeft ingezongen. Prachtig en intimistisch moment in de Roma. Verder werd er gedrumd op die emmers, en deed er eentje dienst als masker ook. Tenslotte werd er ook nog gejongleerd met fakkels. Maar de verrassing kwam op het einde toen elk van de artiesten een ruiker bloemen kreeg. Daar haalden ze de rozen uit en gaven die aan de allerjongste kindjes. Op den duur kwamen er wel meer om hun deeltje van de bos bloemen vragen. Sommigen moesten het dan stellen met wat bladgroen. Wie dat kreeg was er best blij om en dat kon toch op wat hilariteit rekenen bij het publiek. Met de allerlaatste roos werd nog een trucje gedaan alsof de artiest die ter plekke vanaf de stengel inslikte. Die laatste roos gaf hij tenslotte aan een kind. Maar hij nam haar beet zodat ze enkel de stengel vast had en hij de knop. Heerlijk stukje improviseren. Of hoe een voorstelling die perfect is voor straatcircus de magie en improvisatie van het moment op straat ook in de Roma wist uit te ademen.

< Bert Hertogs >