Recensie Cirq’ulation locale: Second life

Jongleren op hoog niveau dat is wat Charlie Marey, Lonis Mouhoubi, Jan Patzke, Jan Vermeersch en Guillaume Montels in het wervelende “Second life” brengen. Het gezelschap van Cirq’ulation locale draagt zijn jongste creatie op aan Bo Frese die lid was van het gezelschap en op sinterklaasdag vorig jaar overleed.

De scène doet desolaat aan, alsof een aardbeving alles uit elkaar gerukt heeft. Stof op de vloer. Allerhande delen van een stelling die nog deels in elkaar hangen, sommige stukken ver uit elkaar. Rook ook.

Het gezelschap brengt een mengeling van urban dance en acrobatie. Metalen staven van een stelling dienen om zich te verweren. Twee kampen zien we, revolte, spanning, strijd aan het begin van de voorstelling. Een van de vijf mag op twee handen balanceren met onder zijn handen telkens 3 houten blokjes die een voor een weggesmeten worden. Waar die bij elkaar komen probeert de rest zich in een cirkel met de voeten erop in evenwicht te houden.

Daarna wordt er een aardig potje gejongleerd. Niet de makkelijkste circustechniek blijkbaar, want hier en daar valt een kegel tegen de grond. Dan maar met lucht jongleren denken de twee, terwijl de anderen protesteren en tamelijk hardhandig weggeduwd worden. Een ervan faket dat ie tegen een stuk van de stelling vliegt. Ondanks de behoorlijke dosis agressie in de voorstelling (die voor 7-plussers geschikt zou moeten zijn) kunnen de jongsten er wel mee lachen dat een artiest zogezegd tegen de stelling geknald is.

Een zeer levendige act is die met het rhönrad. Eerst laat het gezelschap de metalen cirkel rondtollen zodat die versnelt en uiteindelijk stilvalt. Grappig zijn de bewegingen van de artiesten die mee met hun heupen en uiteindelijk het ganse lichaam de cirkelvormige bewegingen uitvoeren. Daarna gaat een artiest erin en zal die onder andere bijna horizontaal met de vloer het rad in beweging houden. Een ander sterk moment noteren we wanneer hij met hoofd en voeten erin staat, maar zijn handen er niet meer aan vasthoudt terwijl hij rondcirkelt.

Hurt van Christina Aguilera is een hoogtepunt waarbij een danser zijn gevoel volledig aanspreekt en toont in een aangrijpende en intense dans. De andere collega’s verkleinen het dansvlak met de stelling die steeds meer naar voor komt zodat ie zijn toevlucht wel moet zoeken in die stelling, maar zijn bewegingsvrijheid beperkt ziet. Knappe ode aan Bo Frese.

Met 4 en nadien ook met 5 jongleren ze met lichtgevende kegels wat een knap effect geeft in het donker. Een trampoline staat op zijn zij en daar springen ze tegen, veren terug, maken een salto, klauteren erop. De dynamiek van street jumpers voelen we hier zeer sterk. Later leggen ze de trampoline zoals het hoort en bouwen ze de stelling verder op om tegen de zijkant te springen of erop. Ook houdt de achterste de voorste bij zijn buik vast zodat ze samen op de trampoline salto’s maken. Of dat niet genoeg is kiezen ze om te jongleren terwijl een deel van hen op de trampoline springt. Tijdens de finale, een wervelend stukje trampoline en acrobatie op de stelling horen we het energierijke “Invaders must die” van The Prodigy.

De acrobatische figuren die ze op de top van de stelling doen, zijn verbazingwekkend. Op de begane grond zet een artiest de andere tot een salto aan zodat die op de schouders van hem landt. Een adembenemende voorstelling dus waar gigantisch veel gebeurt en je soms het gevoel hebt ogen te kort te hebben. Het gezelschap zorgt zelf voor de podiumwissels, wat perfect bij deze voorstelling past. Die overgangen proberen ze zo goed mogelijk op te vangen door acrobatieën te blijven tonen. Maar toch blijft het vaak vulsel voor ons als publiek en wachten op het grotere werk dat dan volgt. Maar dat is dan ook het enige minpunt dat we kunnen bedenken voor deze voorstelling. Die is in 1 woord: impressionant.

< Bert Hertogs >