Recensie Dave St Pierre: Un peu de tendresse bordel de merde

Hoe ver kan je gaan als je de vierde muur tussen publiek en artiest neerhaalt? Zeer ver zou het antwoord luiden van choreograaf Dave St-Pierre. Die stuurt in zijn jongste creatie “Un peu de tendresse bordel de merde!” 9 dansers met blonde pruik naakt het publiek in. Dames in het publiek krijgen op hun vers gestreken rokje een blote kont. Op minder dan 30 centimeter voor je neus bengelt een penis. Verderop vraagt iemand aan een toeschouwer om zijn vinger in zijn aars te steken. En dan komen de vrouwen ook het podium af, de bh gaat uit. En ze slaan elkaars borsten af.

“Ja er is naakt in deze voorstelling en het klopt dat er niet zoveel geld van het productiebudget naar de kleren ging. Er is geen vierde muur. Mogelijks verliezen sommigen van u hier wel hun maagdelijkheid” zegt een hilarische gastvrouw “Sabrina” nadat ze de safety rules met ons doorlopen heeft en ons gewezen heeft waar de nooduitgangen zich bevinden. Later krijgt ze de keuze om voor een kerel te kiezen of een slagroomtaart. Bevredigen zal ze zich uiteindelijk met dat laatste. Nadat ze dat gedaan heeft, vraagt ze ons wie de kers wil en tracht ze later toch nog voor een kerel te gaan door te stellen: “I have a fat old pussy and some cake leftovers”. Njammie.

De mannen, die wat verwijfd doen met hun hoge Teletubbieachtige “Hallo Hallo Hallo”-tjes, hebben ondertussen hun blonde pruiken afgezet zodat ze zich bedekt kunnen masturberen. Dan komen ze vooraan het podium, spelen ze met de vloeibaarheid van het lichaamssap, laten het van hun vingers in hun mond vallen. En de rest spatten ze over de eerste rijen van het publiek. Check dus alvast op welke plaats u zit, als u naar extra’s verlangt.

Grote vraag bij St-Pierre is en blijft of hij zichzelf op den duur niet vastrijdt. Met “La pornographie des âmes” stond deSingel al stevig op zijn kop in 2008. Nu krijgt hij dat opnieuw voor elkaar door te choqueren. Maar op een bepaald moment zal ook zijn aanpak “déja vu”-gevoelens opleveren. En wat dan? Wat kan hij nog doen buiten kotsen, plassen (waarbij die eerste rijen dan tot “Golden shower seats” omgedoopt kunnen worden en zo extra centen in het laatje kan doen vloeien), kakken en seksen op scène of op de stoeltjes in de zaal vragen we ons af.

Werd er eerder al eens tijdens een voorstelling in deSingel gecrowdsurft, dan was het nu de tijd voor een “wave” die we moesten uitvoeren op het teken – “on my cue/sur mon cul” – van Sabrina. Probleem was dat het concept van de “wave” blijkbaar niet bij iedereen even goed gekend was. Dat alleen al leverde hilariteit op en de zeer spitse reactie in sappig Brits van Sabrina: “My God, no wonder you don’t have a government!” deSingel lag in een deuk. Ook bij de poging die daarna volgde, wou het publiek niet helemaal mee. Sabrina ging dan hélémaal over the top door “No No No!” te gillen en op haar hakken te springen.

We zijn niet aan ons proefstuk toe wat dansvoorstellingen betreft die naakt gebeuren. In “Quando l‘uomo principale è una donna” van Fabre zagen we een olijf in een vagina gestopt worden om uiteindelijk in een alcoholisch drankje te belanden. Maar bij Fabre draaide alles ook rond die olijven, met olijfolie die lekte en waarin de Koreaanse danseres Sung-Im Her uiteindelijk in danste, neerplofte en gleed. St -Pierre doet net hetzelfde op het einde van zijn voorstelling, maar dan met de ganse cast die in water op de buik mag glijden, cirkelbewegingen mag maken om uiteindelijk te eindigen in prachtige lepeltjeshoudingen. Maar de opbouw bij Fabre naar dat eindmoment is veel sterker terwijl je bij St-Pierre een voorstelling ziet die meer gecompartimenteerd is en dus minder van het één in het ander overvloeit.

De voorstelling vereist zeer veel van de dansers, niet alleen moeten ze hun naakte zelf wezen, de intensiteit van de choreografieën, het vele vallen en rechtveren, het rennen, vergt een stevig uithoudingsvermogen van hen.

“Tederheid? Willen jullie tederheid? Dat is zo jaren ‘70” zegt Sabrina die even meegeeft dat de toeschouwers in de zaal een stelletje “losers” zijn omdat ze voor tenderness kozen. Uiteindelijk krijgen ze die toch te zien hoor. Al wint het bordeel het vaak van de tederheid. 20 keer zullen enkele naakte vrouwen vooraan het podium een cirkelbeweging met hun rechterarm uitvoeren om uiteindelijk met hun hand op hun blote kont te kletsen. Luttele seconden later volgt dan een “ooh”-kreetje in koor. Een aanklacht tegen het egoïstische seksconsumptiegedrag. Ook de man met het bordje “Free Hugs” wordt door de mangel gehaald om nog maar te zwijgen van het klassieke ballet dat in zijn hemd wordt gezet.

Ontmoetingen staan centraal in dit werk van St-Pierre dat bij de repetities al startte met de woorden “klap”, “mep”, “spuug”, “split” en “dreun”. Al lopen die ontmoetingen vaak faliekant af. Zoals bij het begin: wanneer een vrouw toenadering zoekt tot een man en hem met handgebaar vraagt om naar haar toe te komen. Hij blijft staan. Zij begint te existeren, zachtjesaan tot ze behoorlijk hysterisch op en neer gaat. “Pathetic” aldus een droge Sabrina die helemaal cynisch wordt als ze zegt dat ze wel van dansers houdt. “Ze doen werkelijk alles. Ik hou van hun energie. Van hun hijgen.” Sterkste moment in de voorstelling is wanneer een wat verwarde, mogelijks geïntoxiceerde vrouw een solo danst met een witte profielspot boven haar gericht. Mannen komen haar één na één een kus op de wang geven waarna ze naar hen toe danst als die naast elkaar op een rij stoeltjes zitten. De vrouw die onder invloed is en die makkelijk te verleiden is, laat zich vallen in de armen van de een na de andere man. Ze is eigenlijk “totally spoiled” en valt steeds (ook letterlijk) op de verkeerde. Een knappe choreografie. Jammer dat we daar bij het buitengaan van deSingel niet naar hoorden refereren. Neen, het publiek had het over de piemels, de naakte mannen op hun schoot in het begin van de voorstelling.

Een ander gaf achteraf de meest hilarische quote die we ooit hoorden na een voorstelling door te stellen: “Het was speciaal”. Een understatement van jewelste. Of hoe St-Pierre door zijn aanpak ook deels zijn doel mist.

< Bert Hertogs >