Meer pop dan hiphop. Dat horen we een tienerjongen zeggen die het beter kan weten dan ons wanneer die samen met ons hetpaleis verlaat. Want inderdaad we moeten toegeven dat we niets met hiphop of rap hebben. Het is een subcultuur die de onze niet is. En als we al een optreden zagen binnen dit genre vonden we het te vaak over clichématige thema’s als drugsgebruik, wapenbezit, vrouwen en geld gaan hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over het beperkte live gehalte van veel sets waar een dj gewoon de plaat opzet, om de haverklap een sirenegeluidje te horen is, een MC de boel wat oppookt en de artiest in kwestie als ie een goeie dag heeft even wat moeite doet om ook nog wat live te rappen boven zijn stem die al te horen is op de meelopende track. Nu die mening van die kerel lag opvallend wel in de lijn van wat er in onze notities stond. Weinig breakdance, laat staan dat er laag tegen de grond wat gebeurde (op wat glijden op de knieën na). Neen op dat vlak zijn we het eens met de jonge toeschouwer. Bij momenten zagen we zelfs verwijzingen naar disco, funk, R&B en soul in 8.2.

7 jaar na de première van Calixto Bieito’s versie van Carmen voor de English National Opera, lokt de operavoorstelling tijdens een herneming nog steeds een vol London Coliseum. Het zegt veel over de kwaliteit van deze productie, hoe meeslepend en tijdloos het verhaal van een zigeunerin is die er korte relaties op nahoudt maar door haar aantrekkingskracht ook verschillende mannen tegelijkertijd op haar ziet verliefd worden, wat uiteindelijk, gedreven door jaloezie haar dood zal betekenen. Last but not least is er uiteraard die wereldberoemde muziek van Georges Bizet die drie maanden na de première stierf in 1875, met zijn verleidelijke serenades afgewisseld met pittige passages via castagnetten en tamboerijn en met het kaartlied, de Habanera en uiteraard Toreador wereldberoemde nummers bevat die levendig Spaans kleuren. Het London Coliseum is het grootste theater op de West End, goed voor 2.359 stoeltjes. Op 21 november 2012 vond er de eerste voorstelling van deze productie plaats.

De langstlopende musical ooit, Les Misérables, steekt sinds 18 december in een nieuw kleedje op de West End. De die hard fans van de originele productie zijn er niet over te spreken. Het verdwijnen van het draaiend podium waar de voorstelling sinds 8 oktober 1985 in de Barbican, later het Palace Theatre (vanaf 4 december 1985) en Queen’s Theatre (vanaf 3 april 2004) om draaide, kon behoorlijk wat conservatieve fans niet bekoren. Feit is dat deze nieuwe regie van Laurence Connor en James Powell, die eigenlijk al sinds 2009 bestaat en naar aanleiding van 25 jaar Les Misérables gecreëerd werd, de musical verrijkt. Het duo slaagt erin om de minimalistische kaart te trekken in bloedmooie scènes, denken we maar aan de uitgepuurde momenten zoals de sterfscène van Fantine waarbij we enkel een ziekenbed en een gebroken wit doek erachter zien, terwijl vaag op de achtergrond een raam op de backdrop te zien is. Ook Marius’ ‘Empty chairs and empty tables’ is bloedmooi met die veelkleurige kaarslichtjes die op het podium staan. Harry Apps weet als Marius in zijn West End-debuut absoluut te overtuigen. Naast minimalisme, voegt deze productie ook wat extra drama toe wanneer zo veel studenten een voor een sneuvelen, ondersteund door surround-geluiden en witte spots die kort gericht worden op de slachtoffers.

Een staande ovatie en een laaiend enthousiast applaus ontving Message in a bottle, een hedendaagse dansvoorstelling op muziek van Sting, op de wereldpremière in Londen. Wat de Londenaars bezielt om zo uit hun dak te gaan achteraf is ons een groot vraagteken. Punt is dat deze productie een erg hoog geitenwollensokniveau heeft, erg 1 op 1 aanvoelt (1 beweging per beat of sound), een simplistisch narratief heeft en de arrangementen van Martin Terefe bijna alle emotie uit de prachtige songs van Sting zuigen omdat vooral de percussie, drums naar voor komen. Regisseur en choreograaf Kate Prince slaagt er niet de fragiliteit van een nummer als ‘Fragile’ te vertalen naar het podium. Integendeel, we zien het gezelschap springen, erg explosieve bewegingen maken, zoals bijna de ganse voorstelling die gedomineerd wordt door urban, hiphop en breakdance. In plaats van in te zoomen op 1 danser of een koppel, zien we op den duur 5 koppels in een cirkel dansen die een spot tekent op de podiumvloer. Ook de andere lijnvoering achter-voor, links-rechts en diagonaal wordt visueel via de witte belichting van bovenuit zo ondersteund. Helemaal van de pot gerukt is de scène waarin een aanvankelijk rustig ‘Shadows of the rain’ opentrekt en zo waar een funky nummer wordt waarop de dansers in het rond springen terwijl ze op dat moment als asielzoekers zijn opgesloten. Het moet zijn dat het dikke fun is om opgesloten te zijn in een asielcentrum … Not!

Al sinds 1977 kunnen jong en oud genieten van de capriolen van het roodharige weesmeisje Annie in de zoektocht naar geluk en haar ouders. ‘Annie de Musical’ is in de loop der jaren uitgegroeid tot één van de grote klassiekers in het genre van de feel-good familiemusicals. Het is dan ook geen wonder dat Music Hall deze voorstelling nu opnieuw in de Stadsschouwburg in Antwerpen op de planken zet, zij het in een opgefriste en aan de tijd aangepaste versie. Zo heeft Annie niet meer de overdreven krullenbol, kan ondertussen ook een vrouw het tot president schoppen en is het vergaren van rijkdom en status niet meer uitsluitend weggelegd voor de blanke, bevoorrechte klasse. Aan het hart van de musical heeft men echter niet geraakt: het positieve gevoel, de humor, de romantiek en de liedjes zijn gebleven. Voeg daarbij een leuke, speelse vormgeving, een live-band en een absolute topcast met onder andere Willemijn Verkaik, Deborah De Ridder en Josefien Derijcke en je krijgt een ijzersterk product dat je weet te ontroeren en spontaan een blij gevoel geeft.