Neen, een juweeltje is Richard Jewell van regisseur Clint Eastwood, niet geworden. Daarvoor is de biografische dramafilm iets te klassiek geregisseerd, gemonteerd en verfilmd (hoewel het kleurgebruik inclusief de kledij, props en decors wel zeer goed de tijdsgeest van de nineties uitademen). Maar het neemt niet weg dat deze prent erg degelijk is. Paul Walter Hauser (I, Tonya, BlacKkKlansman) zet op overtuigende manier een wat babbelzieke doodeerlijke brave man neer die het goed voorheeft met iedereen. Dat zien we al bij het begin van de film wanneer Jewell een kantoorhulpje is bij een klein advocatenkantoor. Hij leert er de advocaat Watson Bryant (Sam Rockwell) kennen, zorgt ervoor dat ie niet zonder kleefband of snoeprepen komt te zitten, en zal er tijdens de lunchpauze een schietspel mee spelen waarin ie erg goed blijkt. Jewell droomt ervan om op een dag de veiligheid van het land mee te kunnen bewaken. In 1996 wordt ie veiligheidsagent bij de Olympische Spelen in Atlanta. Op 27 juli ontdekt hij tijdens het optreden van Jack Mack and the Heart Attack (we horen onder andere ‘I‘ll Take You There’ en ‘I Walked Alone’ in de soundtrack passeren) in het Centennial Olympic Park een achtergelaten rugzak. Hij verwittigt de GBI (Georgia Bureau of Investigation). Een expert in explosieven onderzoekt de rugzak die onder een bankje aan de toren van licht en geluid staat en wordt lijkbleek. Jewell, andere veiligheids- en politieagenten laten het concert doorgaan. Ze proberen een perimeter van 30 meter rond de toren te creëren zonder afbakenlint. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Heel wat toeschouwers die al dan niet al wat in the mood zijn, willen niet luisteren. Aangenomen wordt dat dankzij Jewells reflex heel wat mensenlevens gespaard bleven. Ook enkele zatte jongeren waar hij het mee aan de stok kreeg, hebben ervoor gezorgd dat de schade al met al meeviel. Omdat ze de zak draaiden, ontplofte de tas met spijkerbommen in de hoogte en niet in de breedte waardoor er minder schade veroorzaakt werd. De schade die de FBI en de massamedia echter veroorzaakten door van Jewell in plaats van een held na verloop van tijd een nepheld te maken en te suggereren dat ie mogelijks de dader was, volgens de FBI kon ie passen binnen het profiel van de lone bomber, was immens.

Hilarisch – ‘Nancy aan kassa 4 gevraagd!’ - creatief inspirerend minimalistisch jeugdtheater voor zes-plussers dat hun nieuwsgierigheid danig prikkelt serveert Laika in het Cultuurcentrum van Merksem met De Passant. De voorstelling van Michai Geyzen leest als een pleidooi om anderen toe te laten in je leven en hen welkom te heten. Een huis wordt dan ook pas een echte thuis als je dat doet. Daar opent de voorstelling dan ook mee, met een begroeting in verschillende talen. Drie acteurs/dansers: Máté Mészáros, Elias Vandenbroucke en Patrick Vervueren en muzikant Pieter-Jan De Wyngaert komen elkaar tegen in het onderweg zijn. Ze hebben alle vier een koffer in hout bij, de ene is al een stuk groter dan de ander en ze lijken allemaal gehaast in de hal van een luchthaven waar allerhande boodschappen in vreemde talen te horen zijn. Argwanend stellen ze zich op ten opzichte van elkaar en ze omklemmen hun koffers dan ook met hun handen alsof het kostbaarste goed ter wereld erin zit. Elias mag even komen kijken in die van Patrick maar moet daarvoor wel zijn eigen koffer verlaten waar een ander al snel interesse in toont. Met een letterlijke vingerwijzing en enkele geluidjes spoort hij hem aan om terug te gaan en op zijn eigen koffer te gaan zitten. Patrick opent zijn koffer, waar hij babytaal als ‘aboeboeboe’ en ‘awel awel’ tegen begint te spreken. Elias zal hem nabootsen, mag aaien wat erin zit (naast ons denkt ons jonge buurmeisje luidop dat het een baby is) maar zal al snel zijn hand serieus pijn doen wanneer blijkt dat er in gebeten werd.

Muidhond dat de publieksprijs van de Haven van Gent op Film Fest Gent won, is Patrice Toyes vierde film. ‘Rosie‘, ‘(N)iemand‘ en ‘Little Black Spiders‘ gingen deze prent voor. Toye koos ervoor om het boek van Inge Schilperoord te verfilmen. Die gaat over Jonathan, een twintiger die zich aangetrokken voelt tot jonge meisjes. Hij is net vrijgesproken in een zaak rond het meisje Vera en probeert de draad van het leven terug op te pikken bij zijn moeder. Het grootste probleem met deze erg trage film, waar je nauwelijks de (erotische) spanning voelt tussen lichaam en geest die twee tegenstrijdige signalen uitsturen, is dat die erg fatalistisch kijkt naar de mens. Volgens Muidhond is de mens niet maakbaar of kan die niet veranderen, net als zijn omgeving. En een tweede kans krijgen, lijkt dus al bij voorbaat een verloren zaak. Het staat haaks op hoe wij naar de dingen kijken.

Op papier is Move (on) dat negen dansers en acteurs met verschillende achtergronden samenbrengt best een interessante voorstelling. In de praktijk werkt het helaas niet. Zo is deze productie die rond het elf jaar oude Orphans van de Engelse auteur Dennis Kelly draait ons iets te chaotisch. Wanneer we bij het verlaten van het Kaaitheater horen dat een meisje geen idee heeft naar wat ze bijna twee uur gekeken heeft, zegt dat iets over het narratief dat vol losse ideeën zit die elkaar helaas soms ook wat in de weg zitten. Dansen, twee teksten die deels door elkaar gaan, misschien nog een stukje muziek op de achtergrond daarbij … het is veel, zo veel dat we niet alleen wat toeschouwers zien knikkebollen of vooroverbuigen in een ultieme poging om toch bij de les geraken of te blijven. Anderen haken gedurende de voorstelling die een te slappe spanningsboog kent, gewoon af. Ook wij keken op onze klok na een uur en nog eens na anderhalf uur. Kelly beschrijft dan wel de wereld als een chaotische mierenhoop, dat vertaald op podium zien, maakt het de kijker ook gewoon ontzettend moeilijk om keuzes te maken waar de aandacht aan te schenken. Centraal staat nochtans de kritiek op onze hyper-individualistische samenleving. Wie we niet kennen, daar hebben we geen begrip voor. Of zoals Helen het in Orphans zegt: ‘Yes, that’s exactly what the world comes down to these days: who we know and who we don’t know. Sorry.’

Carly Rae Jepsens grootste hit dateert alweer van 8 jaar geleden: ‘Call me maybe’. De nu 34-jarige Canadese haalde toen de tweede plek in de charts bij ons. ‘Good time’ strandde op zes en sindsdien heeft de popzangeres geen noemenswaardige hits meer gescoord. Het optreden dat ze gaf in La Madeleine voelde al van bij de start aan als een geheim fanclubfeestje met dat verschil dat dit helemaal geen feestje was voor de happy few, laat staan dat het een geheime gig was. Wel had de avond alles weg van zo’n type optreden. De fans zongen de songs van begin tot einde mee, ook die uit het recentste album ‘Dedicated’ dat ze vorig jaar uitbracht. Het minste wat je kon zeggen was dat haar Belgische publiek toegewijd is. En of de Canadese dat besefte!