‘Fantastisch’ klinkt het na het anderhalf uur durend optreden van Mama’s Jasje uit de mond van de man die voor me zit. Een man die meer levensjaren op de teller heeft dan ik. Wie zijn wij dan om hem tegen te spreken terwijl de ganse zaal een verdiende staande ovatie geeft aan Peter Vanlaet en zijn band? Zeker, bij momenten voelde je in kleine details dat dit het allereerste optreden van 2022 was voor de groep of het moet zijn dat ze zich wat inhielden omdat een half uur na het einde van het eerste concert dat om zeven uur begon er een tweede volgde om negen uur. De kans dat cultuurcentra en artiesten na 28 januari nog moeten ontdubbelen, wordt trouwens wat kleiner nu het Overlegcomité beslist heeft dat in de rode fase van de coronapandemie er tot 200 toeschouwers of tot 70% (of zelfs 100% indien de CO2-meters geen waarden boven de 900 bpm registreren) van de zaalcapaciteit gegaan mag worden. Dat is het goede nieuws van de dag . Al stond Vanlaet ook bij het nieuws stil dat Tien om te Zien, waar de band in de jaren ’90 veel aan te danken had, deze zomer terugkeert op vtm. Acht weken presenteren Anne en Willy het programma vanuit Middelkerke.

Dé verrassing van onze eerste trip dit jaar naar Londen. Dat mag je letterlijk én figuurlijk The Choir of Man noemen dat in het Arts Theatre op 9 november 2021 opende. De voorstelling zag in 2017 het levenslicht en ging op het Edinburgh Fringe Festival in première. Het concept is al even geniaal als eenvoudig: zet 9 mannen bij elkaar wiens stemmen perfect blenden en die ook nog een muziekinstrument kunnen bespelen, zet daar een uitstekende live band bij, creëer een pubsfeer via het decor en de props, geef je toeschouwers voor je begint gratis bier, schiet halfweg de voorstelling ook bierviltjes en versnaperingen het publiek in en overgiet het geheel met hits, met meezingers die stevig meegeklapt en meegezongen kunnen worden afgewisseld door gevoelige breekbare nummers in exquise live uitvoeringen met Jack Hartigan aan akoestische gitaar, Sam Tookey aan de (contra)bas, Zami Jalil aan de viool, Emmanuel Nana Kwasi Bonsu op drums en vul aan met o.a. buffetpiano, cajon, mandoline, ukelele, trompet, beatring, banjo, melodica en bendir. Het mag gezegd: de arrangementen van Jack Blume zijn bijzonder mooi en de harmonieën in de meerstemmige zang prachtig zoals bijvoorbeeld in het magnifieke ‘Chandelier’ te horen is.

Nog tot 10 april 2022 kan je naar het Design Museum in Londen om daar de expo Amy beyond the stage te zien. De tentoonstelling neemt je onder andere mee naar de kindertijd en jeugdjaren van Amy Winehouse. Zo zie je bijvoorbeeld de brief die ze kreeg van de BRIT School in Croydon om er te auditeren voor de richting muziektheater. Daar werd ze toegelaten maar al snel zou ze beseffen dat het niks voor haar was.

25 jaar komt Cirque du Soleil ondertussen naar Londen, naar de magische Royal Albert Hall, die een circusvoorstelling als deze nog nét die extra grandeur meegeven omdat ze plaatsvindt in een venue met een gi-gan-ti-sche culturele geschiedenis. The Beatles en The Rolling Stones stonden hier samen op de affiche wat maar twee keer in de carrière van die bands gebeurd is. Adele nam er haar bijzonder populaire live dvd op. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het ganse gebouw ademt gewoon klasse én cultuur uit. De voorbije kwarteeuw kwamen er maar liefst 3,5 miljoen toeschouwers naar de meest iconische zaal van Londen om er een Cirque du Soleil-show te zien. Luzia, dat in april 2016 in première ging, is Cirque du Soleils 38ste originele show sinds 1984. Het is een opwindend feest waarin de Canadese wereldspeler toont dat het blijft vernieuwen.

Een heerlijke hilarische nostalgische trip. Dat levert Back to the future the musical. Je leest het goed, van de film uit 1985 is er nu een musicalversie met muziek van Alan Silvestri en teksten van Glen Ballard. Het boek is van Robert Zemeckis en Bob Gale. De musical ging in 2020 in première in Manchester, en loopt nu al minstens tot 3 juli 2022 in het Adelphi Theatre in Londen. De show is maar liefst voor 7 WhatsOnStage Awards genomineerd waaronder die voor beste musical, beste mannelijke hoofdrol en bijrol, beste lichtontwerp, beste geluidsontwerp, beste video ontwerp en beste decorontwerp. In Londen kan je gerust van een Back to the future revival spreken en die is helemaal terecht. Het is een van de grappigste shows van het moment met een heleboel easter eggs in, straffe video- en lichteffecten én een joekel van een special effect als finale: ‘Where we’re going we don’t need roads.’