Op papier lijkt Stukken van Mensen een avond die niet fout kan gaan, een waarbij de acteurs zelf niet weten waar ze gaan eindigen. Een virtuele grabbelton bepaalt namelijk telkens welk stuk tekst er door wie opgevoerd wordt. Het levert een avond op die je het gevoel geeft in een karaokebar te zitten. Met dat verschil dat er geen drank in de zaal is, en dat de teksten op de autocue niet gezongen worden. Wat qua idee fris en speels lijkt, blijkt in de praktijk vis noch vlees. Zelf vindt Pieter Genard dat ze als groep acteurs hun kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid en het ontwapenende tonen door te doen alsof ze hun tekst van buiten kennen, wat de essentie is van theater maken. Improvisatietheater is het echter niet helemaal terwijl echt spel, intonatie en tempo nauwelijks aan de orde is (bij gebrek aan tekstkennis). Finaal herleiden de acteurs zichzelf dan ook tot de marionetten – ‘kan je een beetje terug gaan, Marjolijn? – van Marjolijn Hectors die de teksten over het scherm laat rollen. Het autocue format verstikt de spelers net in hun artistieke vrijheid dus.

Het Brits-Amerikaanse kostuumdrama The Personal History of David Copperfield (hierna korten we de titel gemakshalve af tot David Copperfield) van Armando Iannucci baseerde zich op Charles Dickens Victoriaanse roman The Personal History, Adventures, Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery (which he never meant to be published on any account). Het is een van Dickens meest autobiografische werken, zo vertelt hij hoe het is om te werken in de fabriek wat hij zelf ook aan de lijve heeft ondervonden. Hoewel de omgeving grauw is en de kloof tussen de verschillende klassen, rijk en arm gigantisch in het negentiende eeuwse Engeland, is de prent erg optimistisch en gaat die over de mogelijkheid om jezelf emotioneel en moreel te ontwikkelen. ‘Don‘t worry. You‘ll make it through. And you‘ll have quite the ride on the way.’ is dan ook de moraal van het verhaal.

Gemengde reacties en een opvallend matig applaus ontving Johan Leysen na een uur en een kwart Act. Een koppel zagen we tijdens de voorstelling naar huis gaan, anderen loofden Leysen omdat ie Becketts ‘Stories and Texts for Nothing’ vanbuiten had geleerd in het Engels, wat toch een hele kluif is. Wij zagen sterke momenten niet in het minst naar het einde toe maar ergerden ons aan het Vlaams-Engelse accent, het gebrek aan intonatie (vooral de ingesproken stukken tekst op tape komen erg vlak over) en het nauwelijks spelen met tempowissels. Het zorgde ervoor dat we meermaals afhaakten, terug een stukje in de gitzwarte deprimerende monoloog gezogen werden om niet veel later opnieuw af te haken. Op dat vlak kende de voorstelling hetzelfde verloop als de installatie in de foyer waar je 4 bakken gevuld met kleine grijze bolletjes kon zien die als een dor maanlandschap bewogen en een glooiing vormde die steeds een beetje veranderde.

Het minste dat je kan zeggen is dat de 5 performers risico nemen tijdens Screws waar Alexander Vantournhout voor de circografie en choreografie tekende. De voorstelling brengt dus een mix van acrobatie en dans. Het geheel oogt dan ook zowel explosief als intimistisch. Maar de productie laat zich ook snel lezen. Man en vrouw zijn hier elkaars tegengestelden, en voeren niet zelden dezelfde bewegingen uit maar dan in spiegelbeeld al dan niet met wat vertraging ten opzichte van elkaar. Leggen de mannen elkaars hoofd op elkaars schouder rug tegen rug terwijl ze in een omgekeerde V zich ten opzichte van elkaar verhouden, dan doen de vrouwen een beetje later hetzelfde maar dan met de buiken naar elkaar gericht. Screws brengt in Kanal 5 korte scènes op verschillende plekken. Het publiek neemt zelf steeds in een cirkel of halve cirkel plaats rond het speelvlak. Sommigen zitten op een bierbak, anderen op een kruk of een hogere barkruk.

De anticlimax van de ganse prent Antebellum, van de producers van Us en Get Out is gewoon dat het geen horrorfilm is. Of toch niet het soort dat je de daver op het lijf jaagt. Integendeel, de kijker krijgt van debutanten Gerard Bush en Christopher Renz een esthetische prent voorgeschoteld die eerder aanleunt bij het psychologische dramagenre. Veronica Henley / Eden (neergezet door een uitstekende Janelle Monáe die bewijst dat ze kan acteren) beleeft een nare droom dat ze als slaaf onderdrukt wordt op een katoenplantage en moet zien te ontsnappen.