Ingvar Sigurdsson ontving terecht tijdens de Semaine de la Critique in Cannes de prijs voor beste acteur voor zijn vertolking in de Ijslandse film A white, white day. In de film die Hlynur Palmason schreef en regisseerde zien we Ingimundur samen met de erg innemende Ida Mekkin Hlynsdottir die zijn kleindochter Salka speelt, op zoek gaan naar een nieuw evenwicht nu zijn vrouw gestorven is na een auto-ongeval waar de film mee opent. Ingimundur, die een ex-politieagent is, concentreert zich de ganse tijd op de renovatiewerken van zijn afgelegen woonst. Werken die hij zelf uitvoert. Vaak moet ie ook op Salka passen en het moet gezegd: het lijkt wel alsof Ida Mekkin Hlynsdottir en Ingvar Sigurdsson in het echt kleinkind en opa zijn: zo oprecht en authentiek is hun spel met elkaar. Knap is de boog die zijn personage dan ook mag maken van een lieve grootvader naar een gevaarlijke bijna dierlijke man wiens stoppen lijken doorgeslagen wanneer ie ontdekt dat zijn vrouw (Sara Dogg Asgeirsdottir) er een affaire op nahield met Olgeir (Hilmir Snær Gudnason).

Als een Hollandse revue uit de ‘80s, zo voelt 2020 Lubricant for Life aan van het kakelnieuwe Woodman, het theatergezelschap rond Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman die bij hun eerste boreling al meteen Evelien, die ouderlijke verplichtingen blijkt te hebben, laten vervangen door Tanya Zabarylo, die met stip boven de rest uitsteekt qua spel(plezier). Een voorstelling die opgebouwd wordt in functie van het lot. Zo kiest het publiek in welke volgorde de scènes verlopen en zijn er een paar gele enveloppen met doe-opdrachten die de (vele) inkakmomenten moeten doen vergeten. Woodman gaat in haar voorstelling op zoek naar het antwoord hoe je gelukkig kan zijn anno 2020. Dat doet het door die zoektocht vooral in het belachelijke te trekken. Moeten eraan geloven: stockfoto’s, lezingen (de Gouden zeven waarvan we de eerste: ‘Today is a gift that’s why we call it the present’ het leukst vinden), powerpoints (die steevast in elk scenario uitkomen op de vraag: ‘Why worry?’), yoga, ex-vriendjes (je zal maar als Bram Cuyt door het leven moeten gaan …), songs als ‘A brand new day’, ‘Paradise’ (Coldplay), ‘September’ (Earth, Wind and Fire), ‘Leef’ (André Hazes) enz. Gelukkig wordt er bij momenten ook dramaturgische verdieping (van wat we gezien hebben tot dusver) geserveerd zoals in een heerlijk ‘Hero’ van Mariah Carey dat Tanya in een gouden jurkje, ondersteund door wat rook op de scène en een belichte glitterbol live zingt of wanneer de klimaatcrisis aan bod komt en het noorderlicht gesimuleerd wordt via een plastic zeil dat over de hoofden van de toeschouwers getrokken wordt terwijl een groene en blauwe lamp in tegenlicht schijnt. Eén van de absolute hoogtepunten is het moment wanneer Tanya samen met Joke met een microfoon omgaat alsof het een penis is. Tanya trekt daarvoor een handschoen aan om hem af te trekken, niet veel later steken ze hun tong uit hun mond en bewegen ze snel op en neer met het puntje van hun tong, dan weer strelen ze de microfoonkop alsof het een eikel is. Het is een van de weinige scènes in de ganse productie die gerust wat langer mocht duren, zowel qua opbouw, midden en slot. De climax kwam dus iets te vroeg naar ons gevoel. En meteen daarna volgde de ultieme afknapper toen bleek dat de staatsschuld per inwoner in ons land ondertussen 43.888 euro bedraagt.

Is The Invisible Man een state of mind-film, thriller, horrorfilm of sci-fi film? Het is de vraag die we ons de ganse tijd stellen wanneer we naar de prent die geschreven en geregisseerd is door Leigh Whannell (een van de oorspronkelijke bedenkers van de Saw-franchise) kijken in IMAX Antwerpen. Echt veel meerwaarde, op een paar straffe geluidseffecten na (golven van de zee die woest tegen de rotsen botsen, diepe bassen om extra spanning toe te voegen …) bezorgt de IMAX-ervaring ons echter niet. Dat komt ook omdat de film enkel in 2D uitgebracht is. Finaal doet de film die gebaseerd is op de roman van H.G. Wells en een herwerking is van een bestaande film uit 1933 ons bitter weinig. Dat komt omdat de opbouw van de personages – net zoals bij horrorfilms – wat vluchtig gebeurt en we nauwelijks wat van hun psyche meekrijgen. Lees: we geraken niet in hun gevoelswereld in waardoor we met enige afstandelijkheid de ganse prent uitzitten.

Wat was dit! Met die gedachten verlieten we Cinema Cartoon’s nadat we daar de dramatische komedie The Barefoot Emperor zagen. Het is ons niet geheel duidelijk waarom regisseurs Peter Brosens en Jessica Woodworth kozen voor het medium film voor de sequel op ‘King of the Belgians’. Er gebeurt net zoals in het gemiddelde kuuroord meer dan de helft van de tijd namelijk geen hol, laat staan dat het verhaal cinematografisch een meerwaarde biedt. Kortom: het zou even goed, of nog beter tot zijn recht komen als podiumvoorstelling. Daarnaast kent de bizarre film een verteltempo dat erg traag is, net als het leven in een sanatorium op het Kroatisch eiland Veli Brioni dat ooit een beroemde zomerresidentie van Tito was waar hij vorsten, presidenten en filmsterren ontving.

Vijfentwintig onvergetelijke ABBA-songs in één musical verwerkt, dat kan alleen maar een groot feest zijn. Tenzij je natuurlijk tijdens de casting van je acteurs vergeet dat die mensen ook live moeten kunnen zingen. Deep Bridge heeft voor haar versie van ‘Mamma Mia!’ die kapitale fout gemaakt. Deze feel good musical was met veel toeters en bellen aangekondigd als vernieuwend, maar blijft bij momenten een beetje steken op het niveau van een vriendenclubje dat karaoke gaat zingen. Zowel de zang van Johan Terryn als die van Govert Deploige en Stany Crets deden de tenen krullen van ongemak. De drie heren overleven het tijdens de zangpartijen alleen maar dankzij de geweldige muziek die Benny Andersson en Björn Ulvaeus ooit schreven, de sterke live-band, de zeer grote vocale steun van het ensemble of de krachtige stem van Ann Van den Broeck. Zij moet als Donna de meubeltjes redden en de productie staande houden. Tinne Oltmans speelt vlot, zingt algemeen genomen meer dan aardig, maar lispelt de hele voorstelling bij de s-, z- en t-klanken. Dé grote revelatie van deze ‘Mamma Mia!’ is Evi Hanssen. Ze zet een heerlijke Tanya neer en bewijst dat ze beschikt over een stevig stemgeluid.