De perfecte film die er op het juiste moment komt, dat is I still believe van Erwin Brothers. Net na de lockdown en na een periode waarbij vele families veel vroeger dan ze hadden kunnen denken afscheid moesten nemen van een geliefde die bezweek aan de gevolgen van corona, is het de ideale gelegenheid om een film die zingeving en geloof als hoofdthema heeft in de zalen te tonen. Een prent die gebaseerd is op waargebeurde feiten in dit geval. Op zijn tweeëntwintigste trouwde de Amerikaanse Christelijke singer-songwriter Jeremy Camp (K.J. Apa) met Melissa (Britt Robertson). Zij werd zijn muze en vrouw. Het noodlot slaat bij haar toe: eierstokkanker waardoor ze nooit kinderen op de wereld zou kunnen zetten. Beider geloof wordt op de proef gesteld. De waarom-vraag beantwoorden op het eerste zicht onmogelijk.

Compleet van de pot gerukt, dat is The Hunt van regisseur Craig Zobel. Een satirische prent die zowel leest als een actie- en horrorfilm (splattergenre), (psychologische) thriller als een komedie. Te veel van het goede dus als u het ons vraagt. Door die mix aan stijlen verslapt de spanningsboog van het verhaal ook. Dat de prent soms ook vervalt in overbodige details (waarom gruyère de beste kaas is voor een croque monsieur? Omdat die zo lekker makkelijk smelt … ) haalt de vaart er al helemaal uit en versterkt alleen maar het bevreemdend gevoel wanneer je ernaar kijkt.

Ingvar Sigurdsson ontving terecht tijdens de Semaine de la Critique in Cannes de prijs voor beste acteur voor zijn vertolking in de Ijslandse film A white, white day. In de film die Hlynur Palmason schreef en regisseerde zien we Ingimundur samen met de erg innemende Ida Mekkin Hlynsdottir die zijn kleindochter Salka speelt, op zoek gaan naar een nieuw evenwicht nu zijn vrouw gestorven is na een auto-ongeval waar de film mee opent. Ingimundur, die een ex-politieagent is, concentreert zich de ganse tijd op de renovatiewerken van zijn afgelegen woonst. Werken die hij zelf uitvoert. Vaak moet ie ook op Salka passen en het moet gezegd: het lijkt wel alsof Ida Mekkin Hlynsdottir en Ingvar Sigurdsson in het echt kleinkind en opa zijn: zo oprecht en authentiek is hun spel met elkaar. Knap is de boog die zijn personage dan ook mag maken van een lieve grootvader naar een gevaarlijke bijna dierlijke man wiens stoppen lijken doorgeslagen wanneer ie ontdekt dat zijn vrouw (Sara Dogg Asgeirsdottir) er een affaire op nahield met Olgeir (Hilmir Snær Gudnason).

Als een Hollandse revue uit de ‘80s, zo voelt 2020 Lubricant for Life aan van het kakelnieuwe Woodman, het theatergezelschap rond Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman die bij hun eerste boreling al meteen Evelien, die ouderlijke verplichtingen blijkt te hebben, laten vervangen door Tanya Zabarylo, die met stip boven de rest uitsteekt qua spel(plezier). Een voorstelling die opgebouwd wordt in functie van het lot. Zo kiest het publiek in welke volgorde de scènes verlopen en zijn er een paar gele enveloppen met doe-opdrachten die de (vele) inkakmomenten moeten doen vergeten. Woodman gaat in haar voorstelling op zoek naar het antwoord hoe je gelukkig kan zijn anno 2020. Dat doet het door die zoektocht vooral in het belachelijke te trekken. Moeten eraan geloven: stockfoto’s, lezingen (de Gouden zeven waarvan we de eerste: ‘Today is a gift that’s why we call it the present’ het leukst vinden), powerpoints (die steevast in elk scenario uitkomen op de vraag: ‘Why worry?’), yoga, ex-vriendjes (je zal maar als Bram Cuyt door het leven moeten gaan …), songs als ‘A brand new day’, ‘Paradise’ (Coldplay), ‘September’ (Earth, Wind and Fire), ‘Leef’ (André Hazes) enz. Gelukkig wordt er bij momenten ook dramaturgische verdieping (van wat we gezien hebben tot dusver) geserveerd zoals in een heerlijk ‘Hero’ van Mariah Carey dat Tanya in een gouden jurkje, ondersteund door wat rook op de scène en een belichte glitterbol live zingt of wanneer de klimaatcrisis aan bod komt en het noorderlicht gesimuleerd wordt via een plastic zeil dat over de hoofden van de toeschouwers getrokken wordt terwijl een groene en blauwe lamp in tegenlicht schijnt. Eén van de absolute hoogtepunten is het moment wanneer Tanya samen met Joke met een microfoon omgaat alsof het een penis is. Tanya trekt daarvoor een handschoen aan om hem af te trekken, niet veel later steken ze hun tong uit hun mond en bewegen ze snel op en neer met het puntje van hun tong, dan weer strelen ze de microfoonkop alsof het een eikel is. Het is een van de weinige scènes in de ganse productie die gerust wat langer mocht duren, zowel qua opbouw, midden en slot. De climax kwam dus iets te vroeg naar ons gevoel. En meteen daarna volgde de ultieme afknapper toen bleek dat de staatsschuld per inwoner in ons land ondertussen 43.888 euro bedraagt.

Is The Invisible Man een state of mind-film, thriller, horrorfilm of sci-fi film? Het is de vraag die we ons de ganse tijd stellen wanneer we naar de prent die geschreven en geregisseerd is door Leigh Whannell (een van de oorspronkelijke bedenkers van de Saw-franchise) kijken in IMAX Antwerpen. Echt veel meerwaarde, op een paar straffe geluidseffecten na (golven van de zee die woest tegen de rotsen botsen, diepe bassen om extra spanning toe te voegen …) bezorgt de IMAX-ervaring ons echter niet. Dat komt ook omdat de film enkel in 2D uitgebracht is. Finaal doet de film die gebaseerd is op de roman van H.G. Wells en een herwerking is van een bestaande film uit 1933 ons bitter weinig. Dat komt omdat de opbouw van de personages – net zoals bij horrorfilms – wat vluchtig gebeurt en we nauwelijks wat van hun psyche meekrijgen. Lees: we geraken niet in hun gevoelswereld in waardoor we met enige afstandelijkheid de ganse prent uitzitten.