De enige reden waarom sommige filmrecensenten Where the crawdads sing afbreken? Wellicht omdat de prima verfilming van Delia Owens boek door Olivia Newman komaf maakt met alfamannetjes. Hier is het namelijk Chase Andrews (Harris Dickinson), een populaire kerel uit Barkley Cove, die dood teruggevonden wordt in het moeras waar Kya (Daisy Edgar-Jones die eerder schitterde in de miniserie Normal People en ook in deze prent ronduit prachtig naturel oogt en innemend speelt) niet zo ver vandaan woont. De dorpsbewoners zien in Kya de enige mogelijke schuldige. De film combineert mysterie met een portie drama, heerlijke dromerige romantiek en dat overgoten met een rechtbanksausje.

‘Da’s gek hé?’ horen we een kindje zeggen halfweg Spirals van Tim Oelbrandt wanneer een schijnbaar eindeloos touw uit de nok naar beneden blijft dwarrelen alsof het een langgerekt stuk sneeuw is. Niet veel later horen we wanneer er nog touwen los komen te bengelen dan weer achter ons een kind zeggen aan zijn moeder dat ie het wat saai vindt. Dat brengt ons bij de conclusie, deze woordspeling konden we immers niet laten liggen, dat Spirals bij momenten inderdaad langdradig is. Letterlijk en figuurlijk.

Een première van Rot met rotweer. Dat zou om te rotten zijn. Dus hielden de weergoden het op een paar druppels na in het begin droog. Tijdens de voorstelling die plaatsvindt in het natuurgebied van Linkeroever, komen we alles te weten over rotters, korstige mossen, algen, schimmels, gisten en bacteriën in een over the top wandelvoorstelling die volgens ons wel eens het resultaat geweest kan zijn na consumptie van paddo’s met hallucinerende werking. Officieel luidt het echter dat de inspiratie gevonden werd in het boek Entangled Life van Merlin Sheldrake.

Het is een o zo romantische gedachte, dat een rechercheur in moordzaken verliefd wordt op de verdachte - een weduwe – zij ook op haar beurt op hem, en uiteindelijk besluit om een van zijn onopgehelderde zaken te worden zodat hij altijd aan haar zal denken omdat ie ’s nachts toch wakker ligt. Dat is het originele en ingenieuze uitgangspunt van Decision to leave van de Zuid-Koreaan Park Chan-Wook die voor deze prent, zijn twaalfde, in Cannes dit jaar de prijs won voor beste regie. Decision to leave wordt tevens de Zuid-Koreaanse inzending voor de Oscars volgend jaar in de categorie beste buitenlandse film.

Drie dagen van de zes vertoefden wij dit jaar op Sziget Festival. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat de programmatie ons niet helemaal lag. Heel wat bezoekers die voor de eerste keer naar het festival in Boedapest trekken, maken de fout om zich bijna uitsluitend te focussen op wat er zich op de grote podia afspeelt zoals de Freedome, het hoofdpodium, het Colosseum en de Party Arena. Wat ons betreft vond de allerbeste show van deze editie daar niet plaats, maar wel elke dag om 11 uur ’s avonds in de Magic Mirror, een spiegeltent van Belgische makelij. Daar vond het heetste spektakel plaats waar wij maar geen genoeg van kregen: de Australische productie Can’t stop won’t stop.