Hands do not touch your precious me komt uit een hymne van de Sumerische hogepriesteres Enheduanna aan de godin Inanna. Meer dan 4.000 jaar geleden werden deze verhalen voor het eerst in spijkerschrift in kleitabletten vereeuwigd. In een van die verhalen duikt Inanna (hier neergezet door Lieve Meeussen) de onderwereld in waar ze een wrede dood zal sterven om zo opnieuw geboren te kunnen worden, wat deze voorstelling doortrekt in het tonen van hoe beschaving en cultuur ontstaat. Zo zien we even de oerkreet doorgegeven worden, een klassieke opwarmer bij het theater en improvisatie en zijn we getuige van wat de eerste gebarentaal zou kunnen zijn geweest in combinatie met dans die als een primitieve communicatievorm voorgesteld getoond worden. Inanna’s verhaal wordt dus samengelegd met die van beschaving en cultuur, en die twee laatsten zien we dan ook teloor gaan in de voorstelling.

In 2009 opende het Hergé museum in Louvain-la-Neuve. Een gloednieuw gebouw werd daarvoor neergepoot door de Franse architect Christian de Portzamparc. Het gebouw refereert naar de vakjes die in de strips te vinden zijn. Het strakke ontwerp oogt nog steeds erg modern. Door de grote ramen en de kleurrijke inkomhal komt er niet alleen veel zonlicht in het gebouw, het ademt ook door de grootte van de ruimte die in verschillende volumes is onderverdeeld. Volumes die telkens voor een grote exporuimte staan. In maar liefst acht zalen wordt het ganse verhaal van Kuifjes bezieler uit de doeken gedaan. Voor alle duidelijkheid: het Hergé museum is dus niet louter een museum dat rond de wereldberoemde reporter Kuifje draait en zijn trouwe viervoeter Bobbie. 37 jaar na het overlijden van Hergé zou het grote publiek immers bijna vergeten dat hij meer is dan de geestelijke vader van Kuifje. Kwik en Flupke, de Brusselse ketjes die allerlei kwajongensstreken uithalen en Jo, Suus en Jokko, een opdracht voor het Franse jongerenweekblad Cœurs Vaillants, zijn bijvoorbeeld ook van zijn hand. De tekenaar was echter zelf nooit tevreden over die laatste reeks omdat de karakters (en dus ook zijn geestelijke vader) niet dezelfde vrijheid genoten waar Kuifje wel van kon profiteren.

In 2018 kon je op de West End naar Ruthless! the musical in het Arts Theatre (waar de hype SIX the musical loopt als ze die coronapandemie in de Britse hoofdstad onder controle krijgen). De musical met teksten van Joel Paley en muziek van Marvin Laird ging voor het eerst in première off-Broadway in 1992 en kende recent een bescheiden revival. Fijn weetje: Natalie Portman en Britney Spears waren destijds understudies voor de hoofdrol van Tina die het zo graag wil maken in de showbusiness en ervan droomt om beroemd te worden simpelweg omdat ze geboren is om mensen te entertainen. Of dat denkt en zingt ze althans.

Na de coronacrisis volgen de roaring twenties lazen we onlangs. Wel, bij Libertango, in een choreografie van de Britse principal Nancy Osbaldeston bij Ballet Vlaanderen, waren de roaring twenties al op het podium te zien tijdens dit gedanste concert. Osbaldeston eerde samen met zeven van haar collega’s tijdens een iets meer dan 50 minuten durende livestream op Youtube Astor Piazzolla die dit jaar precies een eeuw geleden geboren werd. Verwijzingen naar de stomme film, met groteske visuele humor zagen we, net als speelse en zelfs een tikkeltje ondeugende ook. De cocktail tussen licht en zwaarmoediger zat zeer goed zodat dat klein uurtje voorbij was voor je het besefte.

Vanessa Kirby (o.a. gekend om haar rol als de witte weduwe in de Mission Impossible-reeks) zet een overweldigende prestatie neer in Pieces of a woman van de Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó. Kirby won voor haar rol terecht een Volpi Cup voor Beste Actrice op het Filmfestival in Wenen vorig jaar. Kirby zet op indrukwekkende wijze Martha Weiss neer, een vrouw die door een rouwproces gaat omdat ze haar baby enkele minuten na de geboorte heeft verloren. Yvette werd blauw, haar ademhaling zat niet goed. Dat de thuisbevalling alles behalve de goede kant uitging, wees al op het feit dat de hartslag van het kindje tussen twee weeën door verzwakt was. Eva Woodward (Molly Parker) adviseerde dan ook om naar het ziekenhuis te gaan, maar Martha stond erop om thuis te bevallen. Niet alleen gaat Martha overigens door een rouwproces met alle emoties en fases die erbij horen (op de ontkennings- en onderhandelingsfase na zijn ze allemaal aanwezig), ze vervreemdt ook van haar partner Sean (Shia LaBeouf) en haar familie.