Drie jaar na het succes van de eerste film is er nu, A Quiet Place Part II. De hoofdrol in deze film is deze keer niet weggelegd voor een acteur of actrice maar wel voor een lied. En dat is ‘Beyond the Sea’ door Bobby Darin naar ‘La Mer’ van Charles Trenet. Er passeert overigens ook nog een ander nummer in deze prent die een mengvorm van sci-fi, drama en horror is, nl. ‘You Are My Sunshine’ gezongen door Noah Jupe. De sterkte van A Quiet Place Part II blijft onmiskenbaar het feit dat er behoorlijk wat gebarentaal in voorkomt, wat zelfs 3 jaar na de eerste nog steeds bijzonder weinig te zien is in films. Maar er wordt ook een heel deel in gesproken hoor in deze film. Deze sequel zet de deur overigens wagenwijd open voor een derde ook omdat de resultaten van de box office zeer goed zijn: wereldwijd bracht ie nu al bijna 220 miljoen dollar op terwijl hij 62 miljoen dollar gekost zou hebben. Kijkers die niet houden van open eindes zijn bij deze gewaarschuwd.

Zo’n uurtje tot 80 minuten zou een bezoek aan de niet geautoriseerde expo Banksy : Genius or vandal? die sinds 10 juni loopt op de Brusselse Grote Markt duren. Wij deden er het dubbele over. Drie uur. Dat komt omdat het een razend interessante tentoonstelling is in een voormalig bankkantoor op enkele meters van het politiecommissariaat.

Een intens intiem en gevoelig portret, toont Sébastien Lifshitz in zijn jongste documentaire ‘Petite fille’ dat een terechte winnaar is van de Grand Prix op het jongste Film Fest Gent. Daarin volgt de Franse filmregisseur Sasha, een meisje dat geboren werd in een jongenslichaam, die al sinds haar vierde zich een meisje voelt en jurkjes aan wil. Haar familie beschermt haar, wat hen naar de buitenwereld toe ook zeer hecht maakt. Sasha volgt ballet maar wordt er als ‘vent’ aangesproken terwijl ze eigenlijk net dezelfde passen en gracieuze lichtheid in haar bewegingen wil leren steken als de andere meisjes. Lange tijd zal ze thuis zich als meisje kleden en ook bij uitstapjes, maar op school niet. Daar moet ze jongenskleren blijven dragen. De schooldirectie reageert immers aanvankelijk dat het misschien een fase is die wel over zal gaan en dat ze haar wel terug op het rechte pad zullen krijgen.

Er zijn zeer goede films die genietbaar zijn van begin tot einde omwille van de strakke spanningsboog, andere worden door een of meerdere glansprestaties van acteurs nog meer omhoog getild qua niveau. The Father, winnaar van onder andere de BAFTA’s en Oscars voor beste acteur en beste aangepast script, van regisseur Florian Zeller, dat een herwerking is van zijn toneelstuk, behoort zeker tot die laatste categorie. Twee keer hebben we namelijk tijdens dat anderhalf uur dat de film duurt op onze klok gekeken, en da’s toch minstens één keer te veel. Nu goed, dat komt ook omdat het hoofdpersonage Anthony (meesterlijk neergezet door Anthony Hopkins die terecht zijn Oscar die hij 30 jaar geleden won voor The Silence of the Lambs nu van gezelschap, in de vorm van een tweede beeldje, kan voorzien) erg bezig is met tijd om die uiteindelijk te verliezen.

‘Stan zingt’, het concert van Stan Van Samang in de Handelsbeurs had even goed ook ‘Bert speelt’ kunnen heten, want de Leuvense zanger werd live enkel begeleid door Bert Gielen op toetsen, gaf ie aan het begin van het optreden mee. Immens groot is zijn respect voor zijn pianist die tevens ook de (backing) vocals voor zijn rekening nam. Dat zag je onder andere bevestigd toen de zanger even het podium af ging om op de grond in het midden van de zaal voor het podium plaats te nemen om zijn muzikant fantastische dingen te horen doen tijdens een instrumentaal stuk van ‘Goeiemorgend, goeiendag’. We hebben al vaker zangers hun muzikanten in de spotlights weten zetten, maar de manier waarop deze artiest dat doet, is toch next level. Het lijkt op een combinatie van een zekere bescheidenheid om zijn eigen kunnen en een grote bewondering (net als een kind dat kan hebben, dat nog erg authentiek en oprecht is) om het muzikale talent dat Gielen is.