Met Elisabeth gets her way kende Jan Martens zijn Belgische première in Mechelen. In zijn danssolo zet hij de Poolse claveciniste Elisabeth Chojnacka (1939-2017) centraal. Exact 50 jaar geleden bracht ze immers haar eerste album uit: Clavecin 2000.

Opvallend, in The Best of De Mens op vtm staat gewoon een solonummer van Frank Vander linden in de top 5. Ik dacht aan een vrouw haalde namelijk de vierde stek. Terecht is dat, want als we eerlijk zijn vinden we Franks solocarrière minstens even interessant om niet te zeggen interessanter dan wat ie sinds 1992 met de Mens doet. Het intimistische laat ie over aan zijn soloproject terwijl de Mens een feestgroep is, zo legt hij het onderscheid in het tv programma uit.

Bijna twee uur en half duurt Respect, de Amerikaanse biografische muziekfilm over Aretha Franklin. Regisseuse Liesl Tommy die hiermee haar regiedebuut neerzet voor een langspeelfilm, kon echter blijkbaar niet kiezen om een film te maken rond de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter, haar demonen en het veranderende klimaat voor mensen van kleur dat Martin Luther King jr. in gang bracht in de States. Dus stak ze het er allemaal in waardoor de film behoorlijk langdradig werd en vooral een gebrek aan ambitie toont om zaken weg te knippen die de spanningsboog en het vertelritme van de prent ten goede zouden kunnen komen. Twee keer keken we op onze klok tijdens de film. Dat is dan ook minstens een keer te veel.

Volgens Jan Verheyen is Quo Vadis Aida de meest aangrijpende film van dit jaar. Dat zei ie toch in zijn wekelijkse praatje bij Raf en Rani op Joe. Wij zijn het niet eens met hem omdat de film behoorlijk lang sleept in het begin en het kijken naar wachtende mensen gewoon niet interessant is. En de prent is ook tamelijk voorspelbaar, zeker wanneer mannen van vrouwen en kinderen gescheiden worden tijdens de evacuatie van Bosnische moslims waar de VN eerder lijdend voorwerp is dan leidend. Gevolg: de Slager van Srebrenica kon ongemeen hard toeslaan en werd zo verantwoordelijk voor de ernstigste genocide in Europa na de Tweede Wereldoorlog. En het imago van de VN kreeg een deuk.

Een lekkere film die je doet watertanden. Dat is Délicieux van Éric Besnard die ook mee aan het script schreef. De film mag zich dan wel situeren eind achttiende eeuw net voor de Franse Revolutie, er kunnen heel wat parallellen getrokken met de huidige tijden.