Wat heeft een cultuursite te zoeken in Technopolis? We vroegen het ons ook af. Toegegeven, heel wat erg technische zaken, liggen niet meteen in ons interessegebied. Toch biedt het doe-centrum een aantal zeer interessante zaken. Nog maar net voorbij de ingang kan je dankzij de zoötroop het basisprincipe van de (animatie)film ontdekken. Als je door een spleetje kijkt en de trommel laat draaien lijkt het alsof je bewegende beelden ziet. In realiteit zijn het los van elkaar staande foto’s die te zien zijn. Maar ons brein zorgt ervoor dat we die beelden als een vloeiend geheel zien.

Of het perceptie of realiteit is dat de 34-jarige Gentse singer-songwriter Senne Guns met Opus 3 een dijk van een solocabaretvoorstelling heeft, dat laten we u zelf graag ontdekken. Feit is dat Guns verdomd creatief uit de hoek komt. Op het ontzettend snelle tempo van Mozarts Alla Turca zingt hij over de dagelijkse stress als vader van twee dochters van negen en zes. ‘Eet uw boterhammen nu eens op. Trek daarbij nu eens geen kop.’ klinkt het onder andere bij een man die smacht naar het weekend want dan kan er ‘uitgeslapen’ worden en gaan ze samen naar de speeltuin. De weekdag ochtendrush zoals hij die bezingt is o zo herkenbaar: ‘Waar is je jas? Heb je al geplast?’ dat je het hem helemaal niet kwalijk kan nemen dat hij een nieuwe modetrend neerzet door zijn dochters enkel in kousenbroek, zonder rok naar school te sturen. Overigens, deze zomer zagen we een tienermeisje in Antwerpen met een zwarte kousenbroek rond lopen – néén het was geen legging – en enkel een wit hemd aan.

Mrs Dalloway van KVS en Teatro Espanol in een regie van Carme Portaceli naar het 95 jaar oude boek van Virginia Woolf moet een van de weinige internationale producties zijn die er dit najaar op de planken te zien is in ons land. Veel tours zijn immers geannuleerd door corona, maar deze coproductie kwam nu, weliswaar met een half jaar vertraging door – jawel – corona dan toch naar Brussel. De volledig in het Spaans gesproken voorstelling vergt wel wat van de toeschouwer (die geen Spaans verstaat). Niet alleen omdat de cast snel praat waardoor je verdomd snel de boventiteling moet kunnen lezen, maar ook omdat de voorstelling, in tegenstelling tot het spreektempo, aan de trage wat lijzige kant is. Het sferische geluidsontwerp van Jordi Collet in combinatie met het uitgepuurde ja zelfs stilistisch gestileerd scènebeeld van Anna Alcubierre maakt het plaatje erg mooi in combinatie met de warm oranje gezellige belichting door David Picazo. Maar net als in het echte leven schuilt daarachter duisternis, fundamentele eenzaamheid en vragen of gemaakte levenskeuzes wel de juiste zijn geweest. ‘Wat als de dingen anders gelopen waren?’, daar staat hoofdpersonage Clarissa (Blanca Portillo die in Cannes 14 jaar geleden samen met Chus Lampreave, Yohana Cobo, Carmen Maura, Lola Duenas, en Penélope Cruz als beste actrices werden gekroond voor hun rollen in Volver van Pedro Almodovar) dan ook lange tijd bij stil om op het einde terug aansluiting te vinden met haar leven en haar – zo lijkt het toch alvast – originele lossere, levenslustigere ik, die ze een tijd verloren was.

Odysee van Theater FroeFroe is zo lekker. De voorstelling voor 10-plussers met poppen, die gebaseerd is op Homerus’ klassieker trekt dan ook de eclectische kaart met (poppen)spel, dans, projecties en film en het ritme, al van bij de start op drums met drie slagen die zich herhalen door Fien Van Der Aa waar ze na verloop van tijd ook mee varieert, zit erg goed. Maar vooral: de tekst van Michael De Cock – die met illustratrice Gerda Dendooven het boek ‘De lange weg naar huis’ uitbracht 12 jaar geleden - die als basis diende en vol mooie woorden en combinaties zit (zoals: ‘Hoe lang duurt geduld?’ – ‘Geduld dat is alle zandkorrels door je vingers laten glijden en opnieuw en opnieuw’), gemengd met het volkse dat de cast aanbracht (‘Je bent echt een scheetje’, ‘Je had een briefje moeten hangen, niet kloppen want de baby slaapt. Dank voor het begrip.’, ‘Penelope I love you’ – ‘Me too’, ‘Papa gaat niet kapot die leeft nog’ – ‘De goden zijn super sterk’ – ‘Maar papa is slim’ en hun gekende humor: ‘En elke dag een verse onderbroek aan!’), werkt hier wonderwel.

Eerlijk? Honest Thief van Mark Williams met in de hoofdrol Liam Neeson als Tom Carter is een aangename actiethriller die zeker in een IMAX-ervaring (dat geluid, die heldere beelden!) goed tot zijn recht komt. Er zijn dan ook behoorlijk wat achtervolgingsscènes te zien in deze prent. Die draait om een bankovervaller, de media noemen hem the In & Out Bandit, die maar liefst in 12 banken wist in te breken en de kluis kon openbreken door die op te blazen. Zijn manier van werken? Op zoek naar banken die gevestigd waren naast een leegstaand pand en die een verouderde kluis hadden. Hij zou ook steeds toeslaan in een verlengd weekend. Immers, hij moest ook nog sporen zien te wissen door zelfs hier en daar een likje verf te voorzien.