Wat als een kleine leugen troost kan brengen? Wat als dat ene leugentje je kan bevrijden uit je sociale isolement? Is dat dan zo slecht? Een kleine “alternatieve waarheid” zet het leven van Evan Hansen en de familie Murphy in ieder geval stevig op zijn kop en gaat online een heel eigen leven leiden. Ze groeit, ontspoort en dreigt in het gezicht van Evan en de Murphy’s te ontploffen. Kan Evan volharden in de boosheid of moet hij opbiechten dat zijn vriendschap met Connor Murphy helemaal niet echt was? Het zijn de vragen waar de musical ‘Dear Evan Hansen’ over gaan. Jonge talenten Ward van Klinken en Lisa Schol vertolken de rollen van Evan en Zoë in deze productie van MediaLane Theater en leveren daarbij een geweldig knappe prestatie. Hun romantisch duet ‘Alleen om ons’ is om bij weg te smelten. Wards ‘Te Veel’ grijpt je dan weer naar de keel terwijl Zoë’s ‘Requiem’ getuigt van een grote innerlijke kracht. ‘Dear Evan Hansen’ neemt je mee op een emotionele reis door een wereld waar mensen hunkeren naar echt menselijk contact in een maatschappij gedomineerd door technologie en sociale druk; een wereld waar een goed verhaal vaak interessanter is dan de waarheid.

We kunnen het volmondig meezingen: “I’m a believer!” Voor een keertje geloven we maar al te graag terug in sprookjesfiguren en ogers. ‘Shrek De Musical’ is immers neergedaald in de Stadsschouwburg met niemand minder dan Vlaming Michiel de Meyer in de hoofdrol. Antwerpen is een ranzig en goor moeras waar sprookjesfiguren tot leven komen en van waaruit een groot, groen monster op queeste gaat om prinses Fiona uit haar toren te redden. Producent Van Hoorne Studios heeft er alles aan gedaan om deze familiemusical zo magisch mogelijk te maken: een betoverend decor, een levensgrote draak die over de scène vliegt, de neus van Pinokkio die echt groeit, heel veel groene make-up en een absolute topcast met niemand minder dan Michiel de Meyer in de rol van Shrek, Linda Verstraten als Fiona, Qshans Thode als Ezel en een niet te evenaren Darren van der Lek als Heer Farquaad. Zelden werd zo’n klein personage zo groots gespeeld.

De Spaanse zon, een tropisch eiland, een gezellig hotelletje, een oma en haar kleinzoon, een aanstaande bruid en haar gevolg, de ex van de bruid in spe, een hete barman, interessante hotelgasten, romantische grotten, roddelende kamermeisjes, cocktails en gierende hormonen: gooi al deze elementen in een blender, voeg er een flinke geut salsa en rap bij, breng ze op smaak met een gulle dosis humor, een vleugje ernst, bakken vol jong talent, een snuifje ouder talent en heel veel enthousiasme … en je hebt ‘Esta Noche’, de nieuwste musical van  The Singing Factory. In tegenstelling tot wat we van hen gewoon zijn, hebben ze bij The Singing Factory dit keer niet gekozen voor een ernstig onderwerp als kern van hun verhaal, maar hebben ze de kaart getrokken van de feelgoodmusical. Het publiek moet in de eerste plaats een fijne avond beleven en in dat opzicht slagen ze met brio.

In 1990 vielen de liefhebbers van de romcom massaal voor de speelse Julia Roberts en de gereserveerde, maar charmante Richard Gere in het moderne Assepoester-verhaal van ‘Pretty Woman’. Vandaag kruipen Helle Vanderheyden en Tom Dingenen in de huid van de iconische personages van Vivian Ward en Edward Lewis in ‘Pretty Woman – De Musical’ van Deep Bridge. De verhaallijn en dialogen blijven trouw aan de film en het was niemand minder dan Bryan Adams die mee verantwoordelijk was voor de muziek van deze voorstelling over het meisje van de straat dat ervan droomt om haar prins op het witte paard te ontmoeten, verliefd te worden en te eindigen als prinses. ‘Pretty Woman – De Musical’ is een modern sprookje dat in deze uitvoering jammer genoeg net dat beetje magie mist om te schitteren.

De dood is alomtegenwoordig in Elisabeth, de musical naar het leven van keizerin Sisi. Openen doet de voorstelling die in 1992 het levenslicht zag en nu in een regie van Frank van Laecke in Nederland te zien is met de moord op Elisabeth door een anarchist Lucheni. Daarnaast komt de dood meerdere keren terug in haar leven. Zo verliest ze haar dochter Sophie, die vernoemd is naar haar schoonmoeder, én haar zoon Rudolf die zelfmoord pleegt. Dat de dood scenografisch, in het boek en de songs plus qua sfeerzetting overheerst, is een ding. Dat een magistrale Milan van Waardenburg als de Dood iedereen in zijn schaduw zet zowel qua spel als qua zang - ook tijdens het trapmoment overtroefde ie trouwens alle vrouwen met zijn wit kleed met mega witte sleep - is alleszeggend. Hij en enkel hij toont internationale klasse in deze productie. Je merkt gewoon aan zijn performance dat ie recente West End-ervaring kan voorleggen.