Wanneer enkele riksja’s voorbijrijden op je traject tussen Hyde Park en Victoria Station en je daarbij door hun speakers ‘Can’t take you out of my head’ en vervolgens ‘Spinning around’ hoort knallen terwijl de fans van Kylie met je onderweg zijn en die stevig ‘lalala’ of de lyrics meezingen, nog nagenietend van het concert dat Kylie negen jaar na haar vorige passage op BST Hyde Park gaf, dan weet je het wel. Dat je een historisch concert meemaakte.

Robbie Williams had er enorm veel zin in op BST Hyde Park. Dat gaf ie naar het einde van zijn set ook toe: dat ie nog nooit zo gelukkig op een podium is gekropen als nu. Zeker, alles zat mee. De zon was na een kwakkeldag opnieuw van de partij ’s avonds. Engeland wist zich net te plaatsen voor de halve finale van het WK voetbal en dan waren er nog zijn fans die massaal tickets scoorden voor dit exclusieve VK-concert waarin Williams zijn meer dan kwarteeuw als solo artiest vierde. BST Hyde Park mocht dan ook het bordje ‘sold out’ bovenhalen, en was goed voor 65.000 toeschouwers.

Tijdens Glastonbury Festival 2024 mochten de laarzen ingepakt blijven. Want ook deze editie was een droge. Geen moddereditie dus - de laatste dateert alweer van 2016 - wel hier en daar wat stof dat zich een weg vond in onze neusgaten. Het festival in Somerset zit overduidelijk in een overgangsfase waarbij co-organisatrice Emily Eavis steeds meer en duidelijker haar eigen klemtonen lijkt te leggen, andere dan die haar vader Michael vroeger legde.

In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Het feit dat Jules de Corte honderd jaar geleden geboren is, leek de organisatoren van Nekka Intiem een ideale gelegenheid om deze Nederlandse zanger terug onder de aandacht te brengen. Het theatercafé van het Fakkeltheater in Antwerpen werd vastgelegd en niemand minder dan Warre Borgmans bood zich aan om deze taak op zich te nemen. Nu horen we de kritische lezer al denken: “Warre, dat is toch gene zanger?”. En inderdaad: Warre pretendeert ook helemaal niet een zanger te zijn, maar een groot liefhebber van het werk van Jules. Hij bewees wel dat met mooie arrangementen, getalenteerde muzikanten, poëtische teksten en aangeboren talent, een gezonde dosis passie voor bepaalde songs vaak voldoende is om een pakkende performance neer te zetten. ‘Het Liedje Van De Wind’ en ‘Als Je Overmorgen Oud Bent’ van Jules de Corte leken wel voor Warre geschreven.