Vorig jaar verscheen ‘Alleen verbeelding kan ons redden’, een boek van Michael De Cock waarin ie op passionele wijze de kracht van kunst bezingt. Dat boek heeft ie nu getransformeerd tot een avondvullende monoloog waarin ie op zoek gaat naar het antwoord op de vraag of kunst de wereld kan redden. De Cocks monoloog is niet alleen hyper persoonlijk, hij steekt er ook nog de input van het publiek in.

Den Blok, of de man die niemand miste, is een waanzinnig relevante, actuele en maatschappijkritische voorstelling over vereenzaming, maar vooral ook over hoe de sociale cohesie in de afgelopen jaren stevig verbrokkelde tussen mensen. Hoe het contact verwatert tussen buren om uiteindelijk in sommige gevallen ook te verdwijnen, terwijl de reden soms gewoon een misverstand kan zijn. Deze tragikomische voorstelling in openlucht kreeg een extra laagje humor toen de rasacteurs woorden als ‘nat’ en ‘regen’ integreerden in hun tekst zoals in ‘Zeg het voor het begint te regenen!’ Feit was dat na enkele minuten de voorstelling, die al door het gure weer later van start ging, na een voorzet van Tom Van Bauwel even stilgelegd werd. Hij vond - terecht - dat de hevige regen hen het spelen onmogelijk maakte. Vooral keken de acteurs dan naar de muzikanten van het Desguin-kwartet en hun instrumenten die hoewel ze onder een zwarte gazebo speelden, het knap lastig hadden om het er droog te houden.

Een staande ovatie kreeg Tortot van Laika en FroeFroe in een verlaten loods van Fluvius. Dit zoetzure anti-oorlogssprookje dat de mosterd ging halen bij ‘Hoe Tortot zijn vissenhart verloor’ (2016) en ‘Hele verhalen voor een halve soldaat’ (2020), twee bekroonde romans van de Nederlandse schrijver Benny Lindelauf wist moeiteloos de harten te veroveren van al wie er aanwezig was. Wie de twee gezelschappen eerder aan het werk zag, herkent hun signatuur maar vooral: weet ook dat de combinatie heerlijk werkt. Het is trouwens een herwerkte Vlaamse versie van het Duitse ‘Der Koch und der halbe Soldat’ dat deze makers eind vorig jaar in het Duitse Theater Junge Generation in Dresden presenteerden, die we te zien krijgen zonder raamvertelling.

Een minutenlange staande ovatie kreeg Opening Night van de Hoe in een tot de nok gevulde (wat al lang geen vanzelfsprekendheid meer is) Bourla. Als je dan niet kan claimen dat je een van de beste toneelvoorstellingen van het seizoen hebt neergezet, dan weten wij het ook niet meer.

OY, de jongste figurentheatervoorstelling van FroeFroe, gaat breed, zowel thematisch als vormelijk. Iets te breed zodat de focus wat verloren gaat. En het narratief? Dat durft zo nu en dan ook wel eens sputteren. Het neemt niet weg dat OY een erg mooie, poëtische, ja misschien wel een van de meest intimistische voorstellingen van deze makers in jaren geworden is.