‘kraM’, de eerste solovoorstelling van Herman Verbruggen, miste op het einde van de titel eigenlijk nog een ‘P’ om te zorgen dat de vlag ook de lading dekt. De 61-jarige acteur heeft het in zijn zaalshow over de twee kanten van de medaille die het succes van zijn personage Mark Vertongen uit F.C. De Kampioenen hem brengt. Het levert hem te pas en vooral ook te onpas liters Cecemel en verzoekjes om mee op de foto te gaan op, maar de bekendheid heeft ook zo zijn voordelen. Herman blijft ten eeuwigen dagen vastgeklonken aan Markske. Of zoals hij zelf zegt: “Ik zen eigenlijk nene iele slechten acteur. Ik kan eigenlijk maar één personage goe spelen.” En daarin schuilt een groot deel van het probleem met deze voorstelling: Herman Verbruggen wil krampachtig loskomen van zijn alter ego, maar heeft Markske nodig om te scoren.

Op 1 februari ging Jade Mintjens in Geel in première met ‘Bedankt om te komen’. 60 voorstellingen later try-out ze nog steeds haar begrafenis. Punt is dat de voorstelling nog steeds aanvoelt alsof die in try-outfase zit. Zo lijkt Jade zich onder andere te verliezen in zijsprongetjes en -gedachten, vergeet ze een belangrijke passage en vindt ze zelf dat ze precies een beetje in de wind is (al dan niet door de medicatie die ze slikt). Of dat alles het resultaat is van haar genialiteit (waardoor ze zou kunnen beginnen zweven) dan wel dat dit het bewijs zou kunnen zijn dat ze een middelmatige stand up comedian is (waardoor we ze met beide voetjes op de grond houden en de perceptie van sommigen dat ze een wat naïef, dom, blond typetje speelt, bevestigen), laten we in het midden. Het neemt niet weg dat die ene toeschouwer die zuinig twee keer de handen op elkaar zette, wat een wel heel mager ja zelfs ironisch aanvoelend applaus opleverde en de dame achter ons die halfweg maar bleef bulderlachen, op zich al grappige momenten opleverden.

Een van de beste zaalshows die Jacques Vermeire en Luc Verschueren deze eeuw hebben opgevoerd, dat is Zaalshow 2.0. Door woke als bijzonder actueel thema te kiezen, een term waar Vermeire duidelijk lak aan heeft, vindt de belangrijkste comedian van ons land zich en zijn typetjes opnieuw uit. Het resultaat: een hilarische avond die dankzij dé aangever der aangevers Luc Verschueren (69) dat extraatje meer krijgt. Verschueren en Vermeire, dat is gewoon het beste duo dat je je kan inbeelden. Het spelplezier, de magie tussen die twee, is en blijft geweldig om te zien en staat nog steeds overeind. Geweldig zijn de vele momenten wanneer ze moeite hebben om de slappe lach niet te krijgen. “Het wordt ne goeie show precies” klonk het al helemaal in het begin van de voorstelling in Schoten uit de mond van Jacques. En of het dat werd!

Wie last heeft van een WOKE-kramp kan maar beter ergens op een heuveltop wat gaan mediteren. Wie wel gevoel voor humor heeft, komt in het theater bij Youp van’t Heks ‘De Laatste Ronde’ volledig aan zijn trekken. Het mag dan wel de laatste keer zijn dat deze negenenzestigjarige cabaretier de Vlaamse zalen afschuimt, hij staat nog even scherp als toen hij achtenzestig was. Als vanouds is hij gevat en actueel, spaart hij geen heilige huisjes, schuwt hij de zelfspot niet en weet hij zijn publiek een spiegel voor te houden. Youp is volop in verbinding met zijn vrouwelijke kant (n.v.d.r. misschien kunnen we hier beter vermelden dat het een ‘work in progress’ is), geeft constructieve oplossingen voor de bejaardenberg, voelt zich verbonden met Angela Merkel en kan je probleemloos de etymologie van ‘hangjongeren‘ uitleggen. En vermits de vos alleen de haren verliest en niet de streken, klinkt het meermaals van “godverde gloeiende tering tyfus”. Er zijn nog zekerheden in het leven.

Kamiel Spiessens is terug en de single landbouwer, die er volgens onze buren in de zaal jonger uitziet dan in de jaren ’90, bewijst dat ie helemaal mee is met zijn tijd. Met Spiessens spijbelt houdt ie namelijk zijn eerste klimaatconferentie. Onder het motto ‘Het isj niet moeilijk’ (zijn hit uit de jaren ’90 die hij ook zingt tijdens zijn show) wil ie zijn publiek informeren over o.a. de klimaatverandering, het verlies aan biodiversiteit en ons overtuigen duurzamer te gaan leven: ‘Hoe meer je niet doet, hoe beter voor het klimaat.’ Een klimaattwijfelaar is ie niet langer. ‘Het enige dat nog s(c)eptisch is, is mijne put.’ aldus Spiessens. De voorstelling is alleen wat aan de lange kant, ze duurt zo’n 2 uur en half inclusief pauze, waardoor die meermaals ook wat inzakt. Liever zouden we een gebaldere versie met het allerbeste in verwerkt van zo’n anderhalf uur, 100 minuten max. gezien hebben. Want het materiaal dat Chris Van den Durpel bijeen schreef is wisselvallig. We horen waanzinnig straffe dingen maar hij gaat soms ook wat makkelijk en vaak over tot publieksinteractie.