Recensie Mad about Hooverphonic ★★

‘Sint-Niklaas, dat is altijd geestig hé.’ klinkt het uit de mond van de treinbegeleider wanneer die mijn kaartje naar Sint-Niklaas knipt. Wist ik veel dat zijn woorden mijn uitje naar De Casino waar nu de expo Mad about Hooverphonic loopt, helemaal zou samenvatten.

Wie zo naïef is als ik en denkt dat Mad about Hooverphonic enige journalistieke/muziekhistorische relevantie in zich heeft, is er zo goed als aan voor de moeite. Het is gewoon een plat commercieel PR-vehikel geworden. Alleen al het feit dat je bij bordkartonnen foto’s van de band een selfie kan nemen, is zo van de pot gerukt. Of wat te denken van de affiches tot zelfs de merchandise (t shirts) die de band met de jaren heeft uitgebracht die in de inkomhal te zien zijn? Inderdaad, ze zijn 0,0% relevant voor een muziekexpo.

Zal’t gaan ja!

Bekijken we dan de opstelling van de tentoonstelling, dan valt vooral de banaliteit en voorspelbaarheid op van de storytelling. De ontstaansgeschiedenis  van Hoover (vanuit ‘The Love Letter Boxes’ met twee klanktechnici onder de bandleden: Frank Duchêne en Alex Callier, beiden werken voor de BRTN, Frank bij de radio, Alex bij tv, die laatste voornamelijk voor FC De Kampioenen, jawel!), de verschillende bezettingen alsook de releases van Hooverphonics albums wordt getoond in de concertzaal. Kortom: nauwelijks iets dat een muziekfan nog niet weet met andere woorden. Enkel Geikes exit wordt stevig belicht met een vol paneel aan uitvergrote krantenartikels. Alsof het einde van Noémie of recent Luka als frontvrouw bij de band voor geen deining zorgde bij pers en publiek …

Exits

Als het officiële verhaal dus al gekend en wat dunnetjes/gecensureerd aanvoelt, dan is het veel geestiger om je eigen verhaal samen te stellen op basis van het aangeleverde materiaal, kwestie van toch iet of wat creatief uit de hoek te komen, wat de samenstellers van deze PR-show blijkbaar verzuimden. Neem nu al die exits. Die worden ontzettend zakelijk, droog in een of een paar zinnen verwoord. Een bloemlezing: ‘Het drukke tourschema valt de nieuwe zangeres [Liesje Sadonius n.v.d.r.] zwaar, waardoor ze de handdoek in de ring gooit.’, ‘Het is de 17-jarige en schoolplichtige Geike Arnaert die tijdens een nieuwe auditie opvalt (13 februari 1997), toch kiest Hoover voor Kyoko Baertsoen. De klik komt er niet en Kyoko geeft er na enkele maanden de brui aan. Enter Geike.’, ‘Het gaat hard voor Hooverphonic, maar het constante touren in Europa en de VS kan Frank Duchêne niet meer inspireren. Bovendien clashen de ego’s en de medeoprichter houdt het voor bekeken’, ‘The President of the LSD Golf Club (2007) wordt, gezien de spanningen tussen Alex en Geike, oorspronkelijk opgevat als een soloproject van Alex, maar Geike omarmt de nummers en zo worden de nieuwe composities toch als Hooverphonic-album uitgebracht. Uiteindelijk zal Geike enkele maanden nadien Hooverphonic verlaten.’, ‘Een oud zeer steekt de kop op: Noémie Wolfs wil na vijf slopende jaren bij Hooverphonic haar eigen artistieke weg inslaan.’, ‘De zangeres [Luka n.v.d.r.] zal twee jaar aan boord blijven … tot Alex en Raymond er opnieuw voor kiezen om met Geike Arnaert in zee te gaan.’

Ego

Wat leert bovenstaande paragraaf ons? De bevestiging dat Alex Callier een ego heeft. Het auditieformulier dat Geike trouwens invulde en te zien is bij Mad about Hooverphonic is overigens bijzonder grappig. Ze stelt dat ze houdt van folkmuziek en artiesten als Christie (sic.) Moore, Luka Bloom, en Joni Mitchell wel kan pruimen en voegt daaraan toe ‘but I love bands like Hoover, …’ en over haar verwachtingen stelt ze: ‘I’d expect to rehearse and performe a lot.’

Geen singlesgroep

Hoover vindt zelf dat het stofzuigermuziek maakt, ergens tussen triphop en dance. Het geestige is dat Alex Callier in een van zijn eerste interviews stelt dat ze géén singlesgroep zijn. Maar in de concertzaal lees je wel welke singles uit welk album ‘hits’ werden. Dat laatste is een relatief begrip, want volgens de tekst zijn ‘I’m not romantic’ en ‘Release me’ dat geweest. ‘Zoutelande’ van Blof feat. Geike was goed voor platina (60.000 verkochte ex., een Vlaamse, Nederlandstalige of Franstalige single moet 20.000 ex. verkopen om platina te halen voor Engelstalige ligt die drempel op het dubbele) in 2019. Voor Hooverphonics recentste gouden single (20.000 verkochte ex.) moeten we volgens Ultratop alweer terug naar 2016 met ‘Badaboum’ ...

Nog in een van die eerste interviews lezen we dat Hoover dicht wil aanleunen bij de sound van Portishead. Daar laat de expo een kans liggen om dat krantenartikel te koppelen met hoe Luka twee jaar frontvrouw werd van de band. Alex was jurylid bij The Voice. De zeventienjarige Luka coverde daar … jawel Portishead.

In een van de eerste interviews van Hooverphonic noteren we: ‘wij zijn geen fantastische instrumentalisten’ en ‘We willen selectief zijn, niet in alle parochiezalen gaan spelen.’ Nochtans heeft Hoover zijn eerste showcases op aanraden van Luc Van Acker van Galaxy Studios wel gespeeld in Olly’s Corner (nu: D‘ Heer‘s Snack in de Stationsstraat 143 te Sint-Niklaas) en het jeugdhuis van Willebroek.

Geen mogelijkheden voor uw produkt

Dat het allemaal toch snel ging voor de band, is grotendeels te danken aan ‘2 Wicky’ dat de soundtrack van Bernardo Bertolucci’s ‘Stealing Beauty’ haalde. BBC Radio 1 pikte het nummer onder andere op. Toch bleek de weg om een record label te vinden aanvankelijk (in 1995) geen makkelijke klus. Callier stuurde demo’s naar verschillende labels, zelden met resultaat. Virgin Belgium zag ‘geen mogelijkheid voor uw product’ en EMI antwoordde wel, maar liet redelijk ambtelijk weten dat hun aanvraag een bepaald nummer had meegekregen, dat zien we gericht aan A Callier, Gr. Peperstraat 42, 9100 Sint-Niklaas. Verdere communicatie zou volgen.

Uiteindelijk zal de band bij Sony Music tekenen. ‘Maar net voor een contract met het label wordt getekend, besluit Esther Lybeert om de band te verlaten.’ Toch zal Mad about Hooverphonic de kritiek ten opzichte van dat label niet schuwen, wat niet erg loyaal aanvoelt tegenover deze speler die hen groot maakte nu ze al een tijdje onderdak hebben gevonden bij Universal Music Belgium. ‘Hooverphonic rendeert voor het eerst maar Sony wil niet langer internationaal investeren in de volgende plaat ‘No more sweet music’ (2005). De discussies binnen de band laaien hoog op.’ klinkt het. Op zijn minst opvallend is het overigens dat er geen enkele kanttekening gemaakt wordt rond de huidige samenwerking met Universal Music Belgium. Toen de band daar tekende hoorden we dat het hun ambitie is om de groep er weer te laten staan. Tenzij we ons vergissen, is daar tot zover wij weten nog niet al te veel van in huis gekomen. Of het moet zijn dat die gok – want dat is hun deelname aan het Eurovisiesongfestival – straks toch nog goed uitdraait.

Groot zuipfestijn

Het interessantst aan deze expo zijn dan ook die verhalen die nauwelijks aan bod komen: dat van styliste Amke Rijkenbarg bijvoorbeeld. Zij hijst Geike in de iconische rode jurk voor de hoes van ‘Hooverphonic meets Jackie Cane’ uit 2002, terwijl ze nadien Noémie in gestreepte kleedjes laat schitteren en maakt van Luka wat wij beschreven in een recensie: ‘zwartkapje’. Langdurig samenwerken met Callier en co kan dus blijkbaar tóch, als je een styliste bent of het artwork verzorgt bijvoorbeeld. Anton Martin ontwierp in 1990 al het cassettehoesje van The Pale Riders, de rockband waar Alex Callier deel van uitmaakte in zijn studententijd. Tot op heden werkt Callier nog steeds met hem samen voor zijn hoezen. We stipten al enkele grote tegenstellingen aan, maar het grootste vinden we backstage in de gang. Daar zien we Raymond weliswaar met zijn broek aan drummer Mario Goossens ook met broek aan langs achter nemen terwijl hijzelf ook genomen wordt. In een ander foto zien we Geike een gekke bek trekken en haar tong uitsteken. Kortom: tussen ‘Hooverphonic verzorgt zijn PR’, lees: het imago dat de band wil uitstralen en hoe het er echt aan toeging/gaat, zit een wereld van verschil. Nu zouden ze zweren bij gezonde voeding, maar in de beginjaren was het kennelijk een groot zuipfestijn. Vooral die foto van Geike intrigeert. Speelt ze het verlegen, schuchtere en zenuwachtige meisje al die tijd en maakt ze ons al die jaren dus iets wijs, of ving die foto een zeldzaam moment waarin we haar spontaan, bijna wild zot zien doen?

Respect

Geen kritiek op de huidige platenfirma lezen we, laat staan dat er representatieve muziekkritiek tout court aan bod zou komen in deze expo die vooral wil tonen wat de band commercieel/qua imago uitkomt. Het is best geestig om vast te stellen dat er toch enkele artikels of stukken uit magazines getoond en zelfs uitvergroot worden, terwijl de begeleidende tekst rond de auditie van Noémie een zekere minachting tegenover de pers verraadt: "Een auditie in de Ancienne Belgique, inclusief hitsig nationaal persbataljon, brengt soelaas." In het universum van Mad about Hooverphonic bestaan kennelijk enkel traditionele media zoals tv, magazines en kranten. Hoewel de meeste reviews (nog uitsluitend) online gepubliceerd worden de laatste jaren, ook door gespecialiseerde media als concertnews.be, wordt er over hun bestaan geen woord gerept, laat staan over de scherpe woorden die ze soms schrijven. Daardoor voelt Mad about Hooverphonic vooral als een zoveelste potje masturberen in eigen voorvocht met bevriende jongetjes aan die zich gedwee mee willen (laten) afrukken. Dat kan misschien respectloos klinken, maar dat wij toch een vorm van respect in ons hebben, tonen we graag ten opzichte van de kassierster die een godganse dag dezelfde muziekloop van enkele minuten moet aanhoren in de Casino. Al na een half uur zouden wij er horendol van worden en al de handdoek in de ring gooien …

Het beste houdt Mad about Hooverphonic zoals het een echte expo betaamt, voor het laatst. In het parkje zien we verschillende concertfoto’s die ofwel onder de vliegjes zitten of bijna compleet onder gescheten zijn door de vogels. Mad about Hooverphonic is dan ook een shitty plat commerciële PR-experience om het schijt van te krijgen. Elk beest weet dat.

Kortom: we hebben weer goed gelachen met de getoonde grootheidswaanzin. Sint-Niklaas, dat is dan ook altijd geestig, hé.

< Bert Hertogs >

Gratis genieten van grappige grootheidswaanzin? Dat kan nog tot 9 juni met de wandeling Op tournee met concertnews.be in Antwerpen. O.a. Hooverphonic komt langs in ons verhaal.